درآمدهای نفتی، عامل اعتماد به نفس کاذب دولتمردان

یکی از کاربران ساید اقتصاد ایرانی با ارسال یادداشتی، دیدگاه های خود را در مورد وابستگی اقتصاد کشور به نفت و لزوم رهایی از آن بیان داشته است. متن یادداشت ابوالحسن حسین زاده مدرس دانشگاه پیام نور و دانشجوی دکتری در رشته علوم سیاسی، در ادامه آمده است:

«ما باید اقتصاد خودمان را از نفت جدا کنیم؛ دولتهای ما در برنامه های اساسیِ خودشان این را بگنجانند. من هفده، هجده سال قبل به دولتی که در آن زمان سر کار بود و به مسئولان گفتم  کاری کنید که ما هر وقت اراده کردیم، بتوانیم درِ چاههای نفت را ببندیم. آقایانِ به قول خودشان "تکنوکرات" لبخند انکار زدند که مگر میشود؟! بله، می شود؛ باید دنبال کرد، باید اقدام کرد، باید برنامه ریزی کرد. وقتی برنامه ی اقتصادی یک کشور به یک نقطه ی خاص متصل و وابسته باشد، دشمنان روی آن نقطه ی خاص تمرکز پیدا میکنند.»

این فرازی مهم از بیانات رهبر انقلاب در اولین روز سال 92 در جوار حریم رضوی (علیه السلام) بود که افشاگر راز سر به مهری است که عدم ایمان و اعتقاد برخی کارگزاران حکومتی را در امکان برون رفت از ساختار بیمارگونه دولت رانتیر به ارث رسیده از دوران سیاه شاهنشاهی می رساند و بیانگر واقعیتی تلخ و تاسف بار در نگرش برخی مسئولان نظام در اداره اقتصادی جامعه ایرانی است.

نگاه غالب دولتمردان متولی پیشرفت اقتصادی کشور در سال های گذشته نگاهی برون گرا و متقاضی برای جذب سرمایه گذاری خارجی بوده و هست لذا سیاست کلی اعلام شده از سوی نظام در سال گذشته حمایت از کار و سرمایه ایرانی قرار گرفت هرچند متولیان و ملت شریف خود می دانند که عملا چقدر در این عرصه اقداماتی صورت گرفت به عنوان مثال واردات و تامین نیاز 95درصد اسباب بازی از خارج از کشور بالغ بر50 میلیون دلار  در سال کذشته گوشه ای از اقدامات صورت گرفته در جهت تحقق شعار سال 92 بود! واردات چوب بستنی و غذای سگ و پورشه و ... بماند. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

از سویی دیگر وابستگی تاریخی اقتصاد ایران به درآمدهای نفتی، اعتماد به نفس کاذبی را در سیاستگزاران و دولتمردان ایجاد کرده است که نسخه های تجویزی برای حل مشکلات اقتصادی را با اتکای به درآمدهای نفتی می نوشتند؛ غافل از اینکه بهره گیری از درآمدهای نفتی برای رفع معضلات، همانند داروی مسکن و مخدری اعتیادآور است که نتیجه اش جز تشدید وابستگی به نفت و راکد ماندن خلاقیت ها و فعالیت های جوانان ایرانی نیست.

این روز ها که نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی مشغول بررسی لایحه بودجه سال92 می باشند باید این نکته اساسی را مدنظر قرار دهند پیشرفت اقتصادی کالایی نیست که با دلارهای نفتی بتوان آن را از بازارهای جهانی خریداری کرد با عنایت به سیاستهای تحریمی دشمنان علیه ایران که روندی فزاینده و گزنده داشته و خواهد داشت فرصت مناسبی  را برای متولیان امر فراهم نموده تا با درایت و هوشمندی، اولین گام جدی و عملی را در تصویب بودجه ای غیر نفتی درسال حماسه اقتصادی بردارند و پیشگامی خو را در تحقق منویات رهبری و مطالبات مردمی به منصه ظهور رسانند.

برخی اظهارنظرهای کارشناسی حاکی از آنست علیرغم ادعای غیرنفتی بودن بودجه92، این بودجه یکی از نفتی ترین بودجه هاست. امید است اعضای کمیسیون تلفیق در بدو امر و در نهایت وکلای ملت با نگاهی دقیق، عمیق، جامع و راهبردی هرگونه منفذی که بوی نفتی بودن بودجه را به مشام می رساند با قاطعیت و درایت ببندند تا مجریان به ویژه دولت آینده بدانند که راه پر خطر و فراز و نشیبی را در اداره جامعه پیش رو دارند و اعلامی جدی برای کاندیداهای کسب تصاحب صندلی پاستور باشد که هرکس مرد راه است وارد عرصه شود.

سال حماسه اقتصادی باید نقطه عطفی در روند پیشرفت اقتصادی و برداشتن گامی بلند و اساسی برای جبران عقب ماندگی  تاسف بار حرکت به سمت تحقق اهداف سند چشم انداز 1404، در رسیدن به جایگاه اقتصادی منطقه باشد. پیشرفت اقتصادی امری درون زاست که بیش از هرچیزی نیازمند عزم و اراده ملی و همگانی اعم از نخبگان و مردم و هماهنگی و هم افزایی میان قوای سه گانه و شرکتهای دولتی و خصوصی است. لذا نقش مجلس به عنوان ریل گذار مسیر پیشرفت کشور نقشی مهم و تعیین کننده است و در این راه پر پیچ و خم، قدم اول را  باید مجلس بردارد.