چشم‌انداز توسعه در آسیای شرقی

اقتصاد ایرانی: شینزو آبه نخست وزیر ژاپن: پس از جنگ جهانی دوم، ما ژاپنی ها، همراه با حس حسرت شروع به پیمودن مسیر بازسازی و نوسازی کشور خود کردیم. اقدامات نیاکان ما منجر به رنج های بسیاری برای آسیایی ها شده بود و ما نباید چشم خود را به روی این حقیقت ببندیم. من در این خصوص از نظرات نخست وزیرهای پیشین ژاپن حمایت می کنم.
با توجه به این شناخت و حسرت، ما ژاپنی ها برای دهه ها باور داشته ایم که باید تمام تلاش خود را برای توسعه آسیا به کار ببریم. نباید از هیچ تلاشی در جهت صلح و شکوفایی منطقه دریغ کنیم.
من به مسیری که تاکنون پیموده ایم، افتخار می کنم. اما ما این راه را به تنهایی طی نکردیم. هفتاد سال پیش، ژاپن تبدیل به خاکستر شده بود. از آن زمان هر کدام از شهروندان آمریکا، هر ماه برای ما هدیه هایی فرستادند و آوردند. هدیه هایی مانند شیر برای فرزندانمان، لباس های گرم و حتی بز. بله، ۲۰۳۶ بز آمریکایی در چند سال پس از جنگ، به ژاپن آورده شدند. دشمنان سابق تبدیل به دوستان نزدیک شدند.
به گزارش دنیای اقتصاد، ژاپن در ابتدا از سیستم بین المللی پس از جنگ سود برد که آمریکا آن را از طریق باز کردن بازار خود و درخواست برای راه اندازی یک اقتصاد جهانی آزاد پرورش داد. از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد، ما شاهد سربرآوردن کره جنوبی، تایوان و کشورهای آسه آن بوده ایم و به زودی چین را مشاهده خواهیم کرد؛ تمام این کشورها را نظام جهان بازسازی شده توسط آمریکا، برای توسعه اقتصادی توانا ساخته بود.
قطعا ژاپن به تنهایی قد راست نکرد؛ بلکه باعث روان شدن جریان سرمایه و تکنولوژی به داخل کشورش شد و به این وسیله از رشد این کشورهای همسایه حمایت شد. هم آمریکا و هم ژاپن موفقیت را (این بذر صلح را) در منطقه پرورش دادند. امروزه، هم آمریکا و هم ژاپن پی برده اند که باید به نقش رهبری خود در تقویت یک نظام بین المللی اقتصاد (منصفانه، پویا و پایدار) ادامه دهند؛ نظامی که فارغ از خواسته های خودسرانه دولت ها باشد و موجب رونق تمامی کشورهای داخل آن شود.
در مرکز رشد عظیم جهانی، بازار منطقه اقیانوسیه، ما نمی توانیم کارگاه های بهره کشی یا مسوولیت های محیطی را نادیده بگیریم. ما همچنین نمی توانیم به آسانی به سودجویان اجازه دهیم که دارایی های فکری ما را تضعیف کنند. در عوض، ما باید ارزش های مشترک خود را منتشر کنیم و پرورش دهیم: حاکمیت قانون، دموکراسی و آزادی. این موضوع تمام آن چیزی است که «پیمان فرااقیانوسی» به دنبال دستیابی به آن است. ارزش استراتژیک این پیمان بسیار فراتر از منافع اقتصادی وعده داده شده است. این پیمان همچنین به دنبال تبدیل کردن ناحیه ای که ۴۰ درصد از اقتصاد جهان و یک سوم از تجارت جهانی را در برمی گیرد، به یک منطقه سرشار از صلح و رونق بادوام است که فرزندان ما و آنها از آن بهره ببرند. دستیابی به هدف هر دو کشور آمریکا و ژاپن از مذاکرات هم نزدیک است. اجازه دهید که پیمان فرااقیانوسی از طریق رهبری مشترک ما به یک نتیجه گیری موفقیت آمیز دست پیدا کند. من می دانم که این مسیر تا چه اندازه دشوار بوده است. ۲۰ سال پیش، خود من مخالف باز کردن بازار کشاورزی ژاپن بودم. من حتی به نمایندگان کشاورزان در یک تظاهرات مقابل مجلس شورای ژاپن پیوستم.
اما بخش کشاورزی ژاپن طی دو دهه گذشته رکود داشته است. میانگین سن کشاورزان ما تا ۱۰ سال افزایش یافته و اکنون ۶۶ سال است. اگر قرار است بخش کشاورزی ما حفظ شود، باید از اصلاحاتی همه جانبه پیروی کنیم. از جمله این اصلاحات، شرکت های تعاونی کشاورزی ما است که طی ۶۰ سال گذشته بدون تغییر مانده اند.
تغییر برای کسب وکارهای ژاپن هم در راه است. هم اکنون مالکیت اشتراکی در ژاپن کاملا مطابق با استانداردهای جهانی است و دلیلش نیز آن است که ما آن را تقویت کرده ایم. من پیشگام بازبینی مقررات در این بخش ها و همچنین بخش های پزشکی و انرژی هستم. به طور خلاصه، ژاپن در میانه راه یک گذار ژرف به سمت آینده آزاد است. ما مصمم هستیم که به سمت اصلاحات ساختاری مورد نیاز برای موفقیت به پیش برویم. اما اصلاح نیازمند استمرار صلح و امنیتی است که به نظر من میراث رهبری آمریکا است. پدربزرگ من، نوبوسوکه کیشی، زمانی که در دهه ۱۹۵۰ نخست وزیر بود، راه دموکراسی و اتحاد با آمریکا را در پیش گرفت. ما به همراه آمریکا و سایر دموکراسی های همفکر، توانستیم پیروز جنگ سرد شویم. قصد من این است که همان راه را ادامه دهیم؛ هیچ گزینه دیگری نداریم.
ژاپن برای پیشبرد این هدف روابط استراتژیک خود را با استرالیا و هند افزایش خواهد داد. ما همچنین همکاری خود را با کشورهای آ سه آن و کره جنوبی افزایش می دهیم. اضافه کردن این شرکا به ستون مرکزی آمریکا-ژاپن منجر به افزایش ثبات در منطقه می شود. همچنین ژاپن تا ۲.۸ میلیارد دلار صرف کمک به آمریکا برای بهبود پایگاه هایش در گوام خواهد کرد که حتی تاثیر استراتژیک مهم تری در آینده خواهد داشت. با توجه به اختلافات دریایی مستمر در آسیا، اجازه دهید که برای دولت خود، سه اصل را قرار دهم: اول اینکه دولت ها باید ادعاهای مرزی خود را براساس قوانین بین المللی قرار دهند. دوم اینکه نباید از زور یا اجبار برای پیشبرد ادعاهای خود استفاده کنند و سوم اینکه در نهایت باید اختلاف های خود را با ابزارهای مسالمت آمیز حل کنند. ما باید محدوده آبی وسیع منطقه اقیانوسیه تا دریای هند را تبدیل به منطقه صلح و آزادی کنیم؛ جایی که همه به حاکمیت قانون اعتقاد داشته باشند. به این منظور هم، به نظر من وظیفه ما این است که اتحاد آمریکا-ژاپن را تقویت کنیم.
به همین دلیل به سختی کار می کنیم تا بنیان های امنیت خود را قانونی کنیم. این بنیان های قانونی باید منجر به افزایش بیش از پیش همکاری ارتش آمریکا و نیروهای دفاعی ژاپن شود. همچنین مشارکت متحدانی که هنوز استوار هستند، بازدارندگی بالایی را در خدمت به صلح منطقه ایجاد می کنند. زمانی که این تغییرات قانونی (بیشترین تغییرات گسترده در تاریخ پس از جنگ ما) در تابستان پیش رو اتفاق بیفتد، ژاپن قادر خواهد بود پاسخی قاطع برای هر سطحی از بحران ها ارائه کند. خطوط راهنمای همکاری دفاعی آمریکا و ژاپن، هدف مشابهی را  دنبال خواهد کرد و به برقراری صلح منطقه برای چندین سال کمک خواهد کرد. در نهایت، ژاپن بیش از همیشه مشتاق پذیرفتن مسوولیت های بین المللی خود است. در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی، نیروهای دفاعی ژاپن اقدام به مین زدایی در خلیج فارس کرد. برای ۱۰ سال در اقیانوس هند، ما از نیروهای ایالات متحده برای مقابله با جریان تروریست ها و سلاح ها حمایت کردیم. در ارتفاعات گولان کامبوج، عراق، هائیتی و سودان جنوبی ، نیروهای دفاعی ما حمایت های انسان دوستانه خود را ارائه کردند و در عملیات حراست از صلح تلاش کردند. حدود ۵۰ هزار نیروی نظامی زن و مرد تاکنون در آن فعالیت ها شرکت کرده اند. برنامه ژاپن روشن و روبه جلو است: اصلاح در خانه و مشارکت فعال در صلح جهانی مبتنی بر همکاری های بین المللی. این برنامه ای است که حرکت روبه جلوی ژاپن و آسیا را به سمت آینده باثبات تر و شکوفاتر تضمین می کند.