بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : سه شنبه 14 آبان 1392      12:16

3 میلیارد تومان سرمایه برای راه اندازی طلا فروشی

بازاریان قدیمی وقتی در فامیل جوانی را که سرمایه اندکی داشت یا می‌خواست برای کارآموزی وارد بازار شود، علاوه بر نصیحت‌های رایج دو توصیه ویژه هم برای آنها داشتند«اگر دنبال پول می‌گردی دوتا کار تو بازار سریع بلندت می‌کنه؛ آهن و طلا»

اکنون هم اگر جمعیت کثیر جوان بیکار در جامعه را کنار بگذاریم عده ای هم هستند که یا پولی از پدر گرفته اند یا از 20سالگی برای کارفرمایی کار کرده اند و حالا می خواهند کار و کاسبی خود را راه بیندازند. طلافروشی هم به حتم یکی از کارهایی است که شاید گوشه ذهن هر جوانی را مانند آهن ربا به خود جذب کند.

 رامین 44سال دارد و در یکی از طلافروشی های معتبر کریمخان - از بورس های طلافروشی - کار می کند البته مغازه و طلاها متعلق به فرد دیگری است. به او توضیح می دهم که می خواهم وارد این کار شوم و از او راهنمایی می خواهم. هنوز کلامم تمام نشده، بلافاصله می پرسد: «چقدر سرمایه داری؟» با اعتمادبه نفس رقم «صدمیلیون تومان» را بر زبان می آورم. لبخندی می زند و می گوید: «صدمیلیون تومان برای شروع کار در بازار طلا یعنی با هزارتومان بخوای سوپرمارکت بزنی.» او در مورد سرمایه اولیه این کار، می گوید: «تو این حرفه میگن باید حداقل با هزار شمش 20گرمی وارد کار بشی» قیمت شمش 20گرمی را به روز می پرسم، حدود دومیلیون و500هزارتومان محاسبه می کند. یعنی برای شروع کار با هزینه اجاره مغازه و هزار شمش، سه میلیارد تومان سرمایه لازم است.

«با سرمایه کمتر نمی شود؟» این را من می گویم و پاسخ می شنوم: «معمولا کسانی که سرمایه کمتری دارند یا سرپا کار می کنند یا مثل من سرمایه شان را در یک مغازه می گذارند و سودش را دریافت می کنند. در حقیقت مقداری از سهام آن مغازه را شریک می شوند بدون اینکه سندی داشته باشند؛ بیشتر پای اعتماد در میان است.» از او راجع به افرادی که سرپا کار می کنند می پرسم، مکثی می کند و می گوید: «آنها معمولا با کارگاه های طلا سازی کار می کنند و طلاهای ساخته شده را برای فروش به شهرستان ها می برند. حداقل باید صدمیلیون تومانی داشته باشند یا بازهم برای یک طلافروش کار کنند و فقط پورسانت بگیرند.»

طبیعتا بحث میزان درآمد آنان را مطرح می کنم و پاسخ می شنوم که «اگر زرنگ باشی و بتونی ماهی حداقل200میلیون تومان در شهرستان بفروشی، بین سه تا پنج میلیون تومان گیرت میاد. البته بعضی ها با چک می فروشند که اگر پنج درصد سود ماهانه مدت دار را هم حساب کنی پنج میلیون هم آن می شود که مجموعا 10میلیونی برمی گردد، اگر تهران هم با همین سرمایه شریک شوید می توانید میانگین هفت میلیون تومان درآمد داشته باشید.» البته رامین هم که غرق در بحث شده مثل یک مشاور دلسوز تاکید می کند که «بستگی به پاخور مغازه و مشتری هم دارد.» همزمان یکی از مغازه های آن ور خیابان را نشان می دهد و می گوید: «آنجا شاید ماهی یک میلیون تومان هم سودخالص صاحب مغازه و دو شریکش نشود.»

سخنان رییس اتحادیه طلا درباره فعالیت مافیاگونه عده ای در بازار طلا را برای او نقل می کنم، رامین پا را فراتر از او می گذارد و مدعی می شود که «اصلا بدون اجازه مافیا نمی توانی وارد این حرفه بشوی و حتما باید یک معرف داشته باشی.» از او مستندات می خواهم، راحت می گوید: «نمی دانم.» اما پس از چند لحظه سکوت، در حالی که دوروبر را نگاهی می اندازد، آدرس یکی از دوستانش را در بازار تهران می دهد و برای اطمینان من با لحن محکمی می گوید: «اطلاعاتش کامله.»

برای عوض کردن فضا از میانگین اجاره بهای طلافروش های اصلی راسته کریم خان می پرسم و می گوید: «ماهی، صدتا500میلیون بسته به فروش و میزان خرید از شهرستان ها دارد.» او می گوید: «این مغازه های میلیاردی در حقیقت ویترین این طلافروشان است و بیشتر درآمد آنها از تولید طلا در کارگاه های طلاسازی و توزیع آن، بین مغازه های تهران و شهرستان هاست.» پس از تشکر از رامین، روانه بازار زرگرها در بازار تهران می شوم؛ قلب تپنده طلای کشور.

سعید یکی از مغازه داران کوچک است که روبه روی سبزه میدان 10سالی می شود مشغول طلافروشی است. از او راجع به مافیای طلا و نحوه تعیین قیمت طلا می پرسم، مدعی می شود: «سه نفر در تهران هستند که مدت هاست بازار طلای کشور در دست آنهاست. به غیر از اینها من فرد کله گنده دیگری را در بازار طلا نمی شناسم.» او درباره نحوه قیمت گذاری طلا توسط این مافیا می گوید: «بعضی از این افراد از زمان قاجار در این شغل هستند و الان نوادگان آنها هم نبض بازار را در اختیار دارند و مانند خانواده های مافیایی سیسیل اجازه ورود فرد غریبه را به درون نمی دهند.» سعید هم تمایلی به ادامه بحث ندارد و ناگهان، خود را مشغول کار نشان می دهد؛ یعنی دیگر باید بروم. اما پس از صحبت های متفرقه ای، باز رشته کلام را به بازار طلا می کشانم. یخش، آرام آرام باز می شود.

او درباره نحوه توزیع طلا و قیمت گذاری آن در بازار می گوید: «این سه نفر حدود 50نفر واسطه دارند که هر صبح طلای مورد نیاز کارگاه های تولیدی را بین آنها توزیع می کنند و قیمت طلا هم توسط آنها تعیین می شود.» از او می پرسم که رییس اتحادیه طلافروشان چندی پیش گفته بود که قیمت طلا بر اساس قیمت اونس جهانی و نوسانات دلار تعیین می شود؛ لبخندی می زند: «مافیا اصلا اتحادیه را قبول ندارد و کار خود را می کند و در ضمن یکی از اعضای همین اتحادیه چند وقت پیش وجود مافیا را در بازار طلا تایید کرد.» بعد با هیجان ادامه می دهد که «به احتمال زیاد این افراد به دلیل سابقه زیاد در بازار جهانی شناخته می شوند و به همین دلیل طلا را از طریق قاچاق وارد می کنند و از ذخایر بانک مرکزی استفاده نمی کنند و به همین دلیل انحصار بازار در اختیار آنهاست.»

لحن کلامش تغییر می کند، گویی راوی داستانی جذاب است: «آنطور که شنیده ام به دلیل گردش روزانه میلیاردتومانی! و میزان بالای طلای موجود در انبارها و کارگاه ایشان به صورت مخفیانه زندگی می کنند و کمتر کسی این افراد را در بازار دیده و بیشتر پسر و برادرزاده یکی از این افراد بعضی از اوقات در بازار ظاهر می شود. یکی از اشخاص نزدیک به این فرد می گفت این مافیا نزدیک به سه هزارمیلیارد تومان طلا وارد ایران می کنند.» یاد آمار دولت گذشته درباره واردات 90درصدی طلا از طریق قاچاق می افتم.

«برای ورود به بازار طلا باید با این مافیا کار کرد؟»، سخنان رامین را در قالب این سوال مطرح می کنم تا عیار واقعیت آن را با روایت سعید بسنجم؛ می گوید: «تا دوسال پیش اگر با این مافیا کار نمی کردید، نمی توانستید طلا برای تولید در کارگاه تامین کنید چون آنها شما را در لیست سیاه قرار می دادند و به دلیل اینکه در بازار طلا همه با هم در ارتباط هستند اگر کسی با شما کار نکند یا شمش برای ذوب و تولید در اختیارتان قرار ندهد در عمل نمی توانید کار کنید ولی از دوسال گذشته، بعضی دولتی ها هم وارد بازار شدند که آنها هم شمش در اختیار تولیدکنندگان می گذاشتند. آنها تا حدودی انحصار را شکستند ولی بازهم این سه نفر گردانندگان اصلی بازار هستند.»

لبخندی می زند که تمام چهره اش را می پوشاند، آنچه در ذهنش مرور کرده را بر زبان می آورد: «دولت گذشته به دلیل اجرای طرح مالیات بر ارزش افزوده به بازاریان دستور داد تا کرکره مغازه هایشان را پایین بکشند و بازار طلا در عمل یک هفته تعطیل بود و در نهایت دولت عقب نشینی کرد.» از او در مورد درآمد طلافروشان بازار زرگرها می پرسم: «اگر در بازار یا اطراف سبزه میدان باشی و کارگاه داشته باشی ماهی بین 50 تا صدمیلیون درآمد داری ولی اگر فقط فروشنده باشی ماهی حداقل پنج میلیون تومان سود داری.»

 او در مورد کارگاه های تولید طلا هم توضیح جالبی می دهد: «بیشتر کارگاه ها در چهارراه سیروس و خیابان مولوی هستند ولی به دلیل ایمنی همه با تابلوی شغل دیگری کار می کنند؛ به عنوان مثال کارگاهی که من شریک هستم دو دستگاه تولید لباس زیر در ورودی گذاشته ایم و یک در از پشت دارد که کارگاه تولید طلا در آنجاست.» در حقیقت بسیاری از این کارگاه های زیرزمینی هستند سپس ارقامی درباره قیمت مغازه های طلافروشی سبزه میدان و مقابل بازار می گوید که چشمانم را گرد می کند: «متری بین 140میلیون تا 400میلیون تومان و اجاره اش حداقل ماهی 40میلیون تومان است.»

یکی دیگر از مراکز فروش طلا طبقه زیرزمین پاساژ قائم در تجریش و پاساژ میلاد نور در شهرک غرب است که به گفته سعید اکثرا فروشنده هستند و از کارگاه های بازار، طلای ساخته شده می خرند. به سایت اینترنتی یکی از افرادی که سعید از آنها به عنوان مافیا نام می برد سری می زنم. درآمدهای میلیاردی و میلیونی همراه با سروکار داشتن با دارایی هایی از جنس طلا بسیار وسوسه برانگیز است. هرچند سرمایه لازم برای راه اندازی این کسب وکار سر به فلک می زند و آنگونه که می گویند باید از هفت خوان مافیا هم گذشت؛ اما هنوز رویای طلایی شدن از جمله رویاهایی است که در ذهن بسیاری از جوانان ایرانی پرورده می شود و دل و هوش آنان را می رباید. کاش مسوولان سامانی به این بازار بدهند تا تحقق آرزوی ورود به بازار طلا اینقدر پرهزینه و آلوده به مافیابازی نباشد.

منبع:  روزنامه شرق


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir