بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : شنبه 19 مرداد 1392      14:17
آیا دیپلماسی به کمک اقتصاد ایران می آید

چه کسی تحریم ها را کم می کند؟

مهم ترین معضل در سیاست خارجی ما تحریم ها است

محمد هیراد حاتمی فر: مخالفت های برخی در داخل درباره معرفی محمد جواد ظریف، به عنوان وزیر پیشنهادی خارجه با عدم تمایل صهونیست ها شباهت پیدا کرده است و هر دو بر روی این طبل می کوبند که دکتر ظریف نباید وزیر خارجه ایران شود. علت مخالفت تفکر صهیونیست بر اساس آنچه که وال استریت ژورنال از بایگانی راکد بیرون کشیده کاملا واضح و مبرهن است. آن طور که اخیرا وال استریت ژورنال منتشر کرده دکتر ظریف وقتی در دانشگاه کلمبیا از سوی فردی مقابل این پرسش قرار می گیرد که « «آیا اعتقاد شخصی شما این است که شش میلیون یهودی در واقعه هولوکاست کشته شده اند؟» پاسخی مطرح کرده است تا این روزها صهیونیست ها ندای « مخالفت » برای وزیر شدن نماینده سابق جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل سر دهند. پاسخ دکتر ظریف بر خلاف روال سال های گذشته سیاست خارجی بر پایه عصبانیت با چاشنی خنده های تلخ نیست تا مودبانه یک ملت جعلی از چنین اظهار نظری ناخشنود باشند. نماینده جمهوری اسلامی در آن روزهای سازمان ملل وقتی داد و بیداد فرد پرسش کننده را مشاهده می کند زیرکانه به متمم اول قانون اساسی آمریکایی ها استناد می کند و می گوید : «آیا من حق آزادی بیان دارم؟ من دارم به سؤال شما پاسخ می دهم».

همین منطق نیم خطی سالن را غرق در سکوت می کند تا پاسخی اینچنینی از ظریف شنیده شود برای اینکه هم در دل برگه های تاریخ  همیشه ثبت شود و هم حافظه قوی دوربین های تلویزیون آن را ضبط کرده باشد: « «در جنگ جهانی دوم، شمار بی شماری از مردم کشته شدند که بسیاری از آن ها یهودی بودند. این یک جنایت است و هر جنایتی علیه بشریت باید محکوم شود و ما هر جنایتی را محکوم می کنیم. نسل کشی یک جنایت مهم است و ما آن را محکوم می کنیم؛ اما این پرسشی است که شما نمی خواهید به آن پاسخ دهید. نقش فلسطینی ها در این جنایات چیست؟ فلسطینی ها دارند پیامدهای این جنگ را تحمل می کنند، در حالی که هیچ نقشی در آن نداشتند. »

این موضع دکتر ظریف آنچنان صهیونیست ها را عصبانی کرده که وقتی نام این دیپلمات برجسته ایرانی را میان وزرای پیشنهادی حسن روحانی به مجلس می بینند عصبانیت شان را اینگونه نشان می دهند که در روزنامه «وال استریت ژورنال» مقاله ای به قلم «دیوید فیث» با تیتر «میانه روی ایرانی، منکر هولوکاست»!  منتشر می شود. آنها اعتقاد دارند جواد ظریف نباید وزیر خارجه ایران شود درست همان چیزی که برخی اظهار نظر های افراطی های داخلی آن را مطرح می کنند.

قطعا پاسخی که ظریف در رابطه با رژیم جعلی مطرح کرده امروزه سبب شد تا آنان به مخالف اصلی وزارت خارجه دکتر ظریف بدل شوند. می ماند برخی اظهار نظر های داخلی که آنها هم در این فقره اعتقادی به این ندارند که دکتر ظریف سکان هدایت وزارت خارجه را در دست گیرد. علت آن هم هرچه می خواهد باشد. قطعا ظریف اگر بر کرسی وزارت خارجه تکیه نزند چیزی از دست نداده و روزگار آرام تری را همانند 5 - 6 سال گذشته سپری خواهد کرد. زمان زیادی را وقف دانشجویانش می کند و به امورات شخصی و زندگی اش بدون دغدغه سیاست رسیدگی می کند اما واقعیت این است که مجلس محترم باید تمامی تلاش خود را به کار گیرد و از آنچه ظرفیت قوه مققنه است وام گیرد تا نماینده سابق ایران در سازمان ملل با رای بالا در راس وزارت خارجه قرار گیرد. چرا؟ برای پاسخ به این سوال هم فقط موارد زیر را مرور کنید و دیگر قضاوت بر عهده خودتان است.

  • وزرای خارجه بعد از انقلاب هیچ کدام شان تحصیلات تخصصی در رابطه با روابط بین الملل نداشته اند. ابراهیم یزدی با تحصیلات داروسازی به وزارت خارجه رفت، موسوی فارغ التحصیل معماری بود، ولایتی نیز به عنوان پزشک در راس وزارت خارجه قرار گرفت و خرازی و متکی نیز به ترتیب با سابقه علمی علوم تربیتی و علوم اجتماعی سکان وزارت خارجه ایران را در دست گرفتند. صالحی هم با دکترای هسته ای دیپلماسی خارجی ایران را مدیریت کرد. محمد جواد ظریف اولین وزیر خارجه است که تا مقطع دکترا روابط بین الملل خوانده و متخصص رشته اش است و در دانشکده روابط بین الملل تدریس می کند.
  • مهم ترین معضل در سیاست خارجی ما تحریم ها است که به فرموده رهبری به واسطه دشمنی آمریکا اتفاق افتاده است. دکتر ظریف آمریکا درس خوانده،  با همراهی دکتر خرازی در دفتر نمایندگی ایران فعالیت کرده و خودش هم نماینده ایران در سازمان ملل بوده است و آمریکا را می شناسد.
  • رسم بر این است در آمریکا  سیاست مدارهایی که در یک سمت جا می افتند و به یاد می مانند تا ابد در هر سمتی هم باشند به همان عنوان آنها را صدا می کنند. به طور مثال در رقابت های انتخابات 2012 آمریکا به رامنی(رقیب اوباما) در مناظره ها گاوِرنِر (فرماندار ایالت) رامنی گفته شد؛ یا به « بایدن » ، معاون ریس جمهوری فعلی می گویند:  « سناتور بایدن » . چرا که « رامنی » با فرمانداری ماساچوستز در یاد مانده و « جوبایدن »  به عنوان یک سناتور برجسته در خاطره ها ثبت شده است. دکتر ظریف هم در آمریکا به « آمباسادور ظریف» (سفیر ظریف ) مشهور است. یعنی در زمانی که نماینده ایران در سازمان ملل بوده به اندازه ای درخشیده که کاملا در جامعه سیاسی آمریکا با این صفت جا افتاده است.

 

  • « ظریف»،  انگلیسی عالی صحبت می کند و دیپلماسی عمومی بلد است. کافی است همان فیلمی که وال استریت ژورنال به عنوان سندی علیه مواضع نماینده سابق ایران در سازمان ملل مقابل تفکر صهیونیست دست آویز قرار داده را مرور کنید. بدون تپق و بی آنکه کلامش قطع شود با تسلط کامل بر زبان انگلیسی پاسخ می دهد. حتی وقتی بخاطر ویزای خاصی که آمریکایی ها به مهمانان ایرانی سازمان ملل می دهند از نیویورک نمی توانست خارج شود با ویدئو کنفرانس در میزگرد دانشگاه بستون (و حتما خیلی جاهی دیگر) شرکت می کرد و روی بحث های دانشگاهی اثر می گذاشت.

 

  • هرفردی به جای سعید جلیلی، دبیر شورای امنیت ملی برگزیده شود سابقه یی در بحث هسته یی ندارد. دکتر ظریف سه سال در مذاکرات درگیر بوده و به مساله هسته یی مسلط است و باعث روان شدن مذاکرات خواهد شد.
  • از ابتدای استخدام در دولت،  وزارت خارجه یی بوده است. مدیران و کارشناسان آن را می شناسد. معاون ها،  مدیران و سفرا قبل از مراسم معارفه در ذهن ظریف تعیین خواهد شد. این گزاره وقتی قطعی تر می شود که روحانی، رییس دولت یازدهم در نخستین کنفرانس مطبوعاتی خود در قامت رییس جمهوری  گفت:« وقت خطا کردن نداریم. » ظریف کسی است که وقت را لازم نیست تلف کند و از روز اول وزارت خارجه را از حفظ است.
  • در زمان اجلاس سران سازمان کنفرانس اسلامی معاون بین الملل وزیر خارجه بود و در آن سمت به رابطه با همه سازمان های بین المللی همانند اتحادیه اروپا و سازمان ملل تسلط دارد. مواردی که برای تحریم هایی که خصمانه علیه ایران در نظر گرفته شده،  بیشترین کار را با آنها داریم.
  • در آخر هم شاید بد نباشد  پاراگرافی از کتاب خاطرات ظریف که به نام "آقای سفیر" منتشر شده است را مرور کرده باشیم. ظریف درباره انتخاب خود برای سمت نمایندگی دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل در کتاب خاطراتش می گوید: « فکر می کنم در بهمن ماه سال 1380 بین من و آقای دکتر خرازی برای رفتن به نیویورک توافق صورت گرفت. ظاهرا آقای دکتر خرازی نیز همان موقع موضوع اعزام من را به رهبری هم گفته بودند. بعدها رهبری به من فرمودند که همان روز من به آقای حجازی گفتم که بهترین گزینه برای نیویورک شما هستید؛ اما بگذارید روند معمول وزارت خارجه طی شود. وقتی که رسما به ما معرفی شدید، شما هم رسما موافقت کنید... همچنین نکاتی را که برای مأموریت لازم بود یادآوری کردند. از جمله نکته ای را فرمودند که من در همه کلاسهایم برای دانشجویان گفته ام. به من فرمودند حتی اگر در موردی یقین داری که دیدگاهت 180 درجه با من مخالف است، وظیفه داری دیدگاهت را بگویی. حتی ایشان مطرح کردند که این یک وظیفه شرعی است. بحمدلله من نیز همیشه این کار را انجام دادم. »

شاید همین دلایل کافی باشد برای اینکه مجلس محترم حتما باید قدر بداند و در نهایت احترام فردی را انتخاب کند که بدون لفاظی و بر اساس مستنداتی که گفته شد به درستی برای وزارت خارجه برگزیده شده است. دوستی که مناسبات سیاسی را به خوبی درک می کند از ادبیات ساده دنیای فوتبال بهره گرفت و روایت کرد: «  کابینه بدون ظریف به مثابه تیم قدرتمند بارسلون بدون مسی است. »؛ همین. 


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir