بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : يکشنبه 13 مرداد 1392      13:18
خاطره ای از شعار 8 ساله رئیس جمهور سابق

عدالت یا پوپولیسم اقتصادی

علیرضا سلطانی/ عضو هیات علمی دانشگاه

به یاد دارم در زمان تبلیغات ریاست جمهوری سال 84، در نشست پرسش و پاسخ با محمود احمدی نژاد، نامزد وقت ریاست جمهوری سؤالی درباره شعار اصلی وی یعنی عدالت پرسیدم و از او خواستم تا بیشتر در مورد مصادیق و شاخص های عدالت در حوزه اقتصادی و اجتماعی توضیح دهد.

 آقای احمدی نژاد با خنده و به شیوه ای که بارها از وی در مصاحبه ها و کنفرانس های خبری شاهد بودیم به طرح سؤال از نگارنده پرداخت و با این مضمون گفت مگر شما در مفهوم عدالت و مصادیق آن شک دارید. چه کسی است که نداند مصادیق عدالت چیست؟ عدالت در ذات بشر است و همه باید در راستای عدالت حرکت کنیم و عدالت اقتصادی جای خاص خود را دارد.

این پاسخ آن زمان با توجه به اینکه برآوردها حاکی از پیروزی احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری نبود چندان برایم جدی تلقی نشد. اما چهارم تیرماه 84زمانی که مسجل شد رئیس جمهور نهم آقای احمدی نژاد است و قرار است 4سال و به تعبیری 8سال مدیریت کلان کشور در دستان وی باشد، پاسخ آن روز احمدی نژاد برایم زنده شد و به دنبال خود ده ها سؤال و ابهام را ایجاد کرد. رئیس جمهور نهم چگونه می خواهد کشور را براساس شعار عدالت مدیریت کند؛ شعاری که هیچ شاخص و مصداق مشخص اعلام شده ای بر آن ارائه نشد. به خوبی به خاطر دارم زمانی که آقای احمدی نژاد بورس را به مثابه قمار دانست چه ولوله ای در کشور به وجود آمد.

در کنفرانس خبری نخستین وی در تلاش بودیم که نکته یا یک بعد امیدبخش اظهاراتش را پیدا و برجسته کنیم و دلمان را به تک مضراب ها و تک نکته هایی که می توانست بارقه امیدی برای آینده باشد خوش کنیم. آنچه بیشتر باعث دلخوشی مان می شد این بود که درست است که آقای احمدی نژاد برنامه مشخصی ندارد اما قوانین، اسناد و برنامه های بالادستی مانند برنامه های 5ساله توسعه سند چشم انداز 20ساله و مهم تر از آن سند تازه متولد شده و امیدآفرین سیاست های کلی اصل44 وجود دارد که باعث برنامه دار شدن وعدم انحراف دولت نهم از مسیر و مدار تازه باز شده توسعه بود.

در ماه های نخست و حتی سال اول شعارگرایی و بی توجهی به برنامه ها و قوانین بالادستی توسعه با توجیه هیجانات و شور ناشی از روی کارآمدن دولت جدید و بی تجربه بودن آن یا تلاش برای بازیابی قابل تحمل بود اما با گذشت زمان به تدریج کورسوهای امید با اقداماتی همچون انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی، اعلام رسمی عدم اجرای برنامه چهارم توسعه و بی توجهی آشکار به سیاست های اعلامی اصل 44قانون اساسی و همچنین قوانین بودجه مصوب مجلس و سایر قوانین عادی از بین رفت. آنچه مبنا قرار گرفت، شعارها و طرح هایی بود که در ذهن رئیس جمهور و حلقه تنگ و محدود چند نفره آنها بود که بسیار به صورت ناگهانی و هیجانی اعلام و اقدام می شد. هرچه بود پوپولیسم (توده گرایی) اقتصادی و اجتماعی بود.

به زودی این شیوه مدیریتی از دایره پاستور درآمد و به سایر دستگاه ها حتی دستگاه هایی مانند سازمان مدیریت و برنامه ریزی و بانک مرکزی که به منطق گرایی و صلابت در سیاستگذاری اقتصادی و اطلاع رسانی شهرت داشتند کشیده شد. معیار تصمیم گیری سلیقه و منش شخصی رئیس جمهور بود.

کم کم اما همه از کارشناس و استاد دانشگاه و تحلیلگر گرفته تا فعال اقتصادی و حتی مدیران اقتصادی دولتی به این سبک و سیاق مدیریت اقتصادی عادت کردند. روزی اگر خبر، مصوبه یا تصمیم جدیدی در حوزه اقتصادی گرفته و اعلام نمی شد، تعجب همگانی برانگیخته نمی شد اما آنچه بیش از همه باعث تعجب شد، گزارش عملکرد در پایان صدارت 8ساله دولت عدالت محور بود که به طور گسترده و طوفانی و برخلاف انتظار عمومی، دولت های نهم و دهم به عنوان بابرنامه ترین، پاک ترین و خادم ترین دولت ها از سوی رئیس جمهور عنوان شد. خلاصه اینکه 8سال عمر اقتصاد ایران با صدارت دولت های نهم و دهم و با همه فراز و نشیب ها، بیم ها و امیدها و خوب و بدهای آن گذشت اما آنچه ماند انبوه خاطره ها از عملکرد دولتی بود که شعار اصلی خود را برپایی عدالت گذاشت.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir