ایران هواپیمای 52 نفری جدید طراحی کرد

وی در این نشست دو ساعته بیشتر به مشکلات پیش روی صنعت کشور و راهکارهای حل آن پرداخت که مشروح آن را در ادامه می خوانید:  

آقای دکتر، وعده های بسیاری در خصوص ساخت هواپیما در داخل داده شده است، ایران بالاخره چه زمانی می­تواند مدعی خودکفایی در ساخت هواپیما شود؟

هم اکنون می توان چنین ادعایی را کرد. می توان گفت که در حال حاضر در بخش ساخت هلی کوپتر ایران سازنده است و 4 الی 5 نوع این محصول را تولید می کند.

و حتی در این مورد یک برند ملی هم در حال شکل گیری است و سال دیگر در بخش ساخت هلی کوپتر یک برند ملی خواهیم داشت که قابلیت حضور در بازار های جهانی را دارد. این سرمایه گذاری هم بر روی مدل هایی شده است که بیشترین تقاضا را در بازار های ملی و بین المللی دارد. همچنین هواپیما 52 نفر هم در حال حاضر ساخته می شود و یک مدل جدید طراحی شده است که قابلیت عرضه در بسیاری از بازار های بین الملل را خواهد داشت و اکنون با هفت کمپانی بین المللی این محصول را به اشتراک گذاشته ایم و قصد داریم که برای اینکه تولید آن اقتصادی باشد با این هفت کمپانی مشترکاً این محصول را تولید کنیم که این اتفاق تا یک سال آینده قطعاً روی خواهد داد. بنابراین در اینصورت این هواپیما برند، تفکر و خلاقیت طراحان ایرانی را خواهد داشت. همچنین پس از بررسی در بازارهای منطقه و کشور به این نتیجه رسیدیم که بیشترین تقاضا برای هواپیما های 150 نفره است بنابراین در یک طرح ملی این موضوع را در شبکه ای از دانشگاه ها و در یک زنجیره ملی شروع به طراحی کرده ایم. از آغاز این طرح حدود یک سال گذشته است و امیدواریم که با یک سری از حمایت های حداقلی این محصول در 5 سال آینده، به تولید برسد و در آن هنگام ما محصولی باکلاس جهانی خواهیم داشت ولی این محصول را هم می خواهیم با چند کمپانی بین المللی به اشتراک بگذاریم تا هم بازار آن را وسیع تر بکنیم و هم بتوانیم هزینه های تولید آن را کاهش دهیم. این هواپیما مسافربری و معادل کلاس ایر باس 320 و یا بوئینگ جدید سری 737 است. چراکه اکنون دو هواپیما در دنیا است که هم تقاضا برای آنها زیاد است و هم بیشترین نیاز خطوط هوایی را پاسخ می دهد. در خصوص زیر سیستم های اصل هواپیما مانند موتور و قسمت الکترونیک هواپیما وضع بسیار خوبی داریم و می توان ادعا کرد که تا سه تا چهار سال آینده یکی از قطب های دنیا در خصوص صنایع هوایی خواهیم بود.

یعنی تا 5 سال آینده ما قادر به تولید هواپیمای مسافربری هستیم و می توانیم در عین حال آن را صادر هم  بکنیم؟

صادرات آن که زودتر اتفاق می افتد چراکه ما 52 نفره را ساخته ایم و صادر خواهیم کرد.

آقای دکتر وضعیت کل صنعت کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟

به نظر می آید که در اثر تحریم ها یکسری از صنایع کشور دچار مشکل شده اند و برای رفع مشکل باید به این مجموعه ها پول یا ارز داده شود تا مشکل شان حل شود ولی در واقع مشکل صنعت ما این موضوع نبوده و فراتر از تزریق پول به آنها است. می توان صنعت کشور را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول صنایعی هستند که منابع و یا به عبارتی زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است، این دسته حدود 60 تا 70 درصد از صنعت کشور را شامل می شود. این دسته زیاد از تحریم ها متأثر نمی شوند چراکه وابستگی شدید و جدی به خارج از کشور ندارند و از منابع طبیعی و یا کشاورزی استفاده می کنند که در کشور موجود است. اگر چه بعضی از این صنایع هم نیاز به تجهیزات پیشرفته دارند و ممکن است در تامین قطعات یدکی خود دچار مشکل شوند؛ مانند صنایع غذایی یا صنایع نساجی که بیشتر نیاز آنها در داخل کشور تأمین می شود و در بعضی موارد نیاز محدودی به ارز برای تأمین برخی قطعات یدکی و یا مواد اولیه محدودی دارند. گروه دوم صنایع واسطه ای هستند که خودرو، پتروشیمی، صنایع پایه مانند گروه فلزات اصلی در این گروه قرار می گیرند. این صنایع خود به دو گروه تقسیم می شوند؛ دسته اول صنایعی هستند که زنجیره ارزش آنها در داخل کشور است مانند فولاد که این گروه هم تحت تأثیر زیاد تحریم ها نیستند و دسته دیگر که بخشی از زنجیره ارزش آنها به خارج از کشور مربوط است که طبیعتاً بیشتر تحت تأثیر تحریم ها قرار می گیرند. صنایع واسطه ای حدود 30 درصد از صنایع را شامل می شود .. پس در شرایط فعلی به نظر می رسد در کل صنایع کشور شاید حدود 30 درصد از صنایع با مشکل ارز و تحریم ها مواجه باشند.دسته سوم صنایعی است که ما خودمان خلق محصول کرده ایم و به عبارتی زنجیره ارزش آن در دست خودمان است و ما میتوانیم هر کاری با حذف و ارتقاء آن انجام دهیم. واگر برایمان سود آور و مفید است آنرا توسعه  دهیم  ودر غیر اینصورت آنرا حذف و جایگزین مناسب تری برایش داشته باشیم. این صنایع تقریباً از تحریم مصون هستند زیرا با هر تهدیدی قدرت جایگزین برای آن را داریم.

پس مشکل صنایع ما تنها با تزریق ارز بیشتر حل نخواهد شد؟

دقیقا؛ در حال حاضر مشکل ما تنها با تأمین ارز حل نخواهد شد و اگر ارز هم تأمین شود تازه به سال های 86-1385 خواهیم رسید که صنعت ما در همان سال ها هم صنعت ایده آلی نبوده است. 

پس مشکل اصلی صنعت  چیست؟

مسئله اصلی صنعت ما با توجه به تجارت جهانی و بازارهای جهانی رقابت پذیر نبودن آن است. در اینجا عوامل مفقوده وجود دارد که باید بیشترین تمرکز بر روی آنها باشد از جمله اینکه چرا صنایع ما درتحولات کشور و یا جهانی دچار بحران می شوند؟ در واقع مسئله تحریم ها یک باره اتفاق نیفتاده اند بلکه طی پروسه زمانی روی داده است ولی تدبیرجامعی از زمان های گذشته برای مقابله با تحریم ها در بخش صنایع ما اتخاذ نشد تا بتواند برای مقابله با این شرایط آماده باشند و راهکاری برای این وضعیت داشته باشند. در واقع بهره وری این نیست که مقدار ورودی مشخص، مقدار خروجی مشخصی را نتیجه دهد بلکه بهره وری در این است که در هر شرایطی بتوان صنعت را سرپا نگه داشت. در اغلب کشورها این مسائل و مشکلات ما به نوع دیگری گریبان گیر صنایع شان است ولی متوقف نمی شوند بلکه برای مشکلاتی که در زمان اتفاق می افتد راهکار دارند و مسائل خود را حل می کنند تا صنایع شان از پا درنیایند. مثلاً در برخی از کشورها، صنایع برای چاره اندیشی درخصوص مشکلات، واحدی مانند تحقیق و توسعه در محصول دارند که مسائل بازار، فرآیندهای تولید، جایگزینی مواد و مواردی از این دست را دائما بررسی می کنند تا با مشکل مواجه نشوند ولی ما نمونه این واحد را در صنایع کشورمان، کم داریم دسته دوم هم صنایعی هستند که محصول خلق می کنند اگر ما محصولی را خلق کنیم زنجیره ارزش آن در دستان خودمان خواهد بود و هیچ کشوری و یا مقامی نمی تواند ان را تحریم کند چراکه زنجیره ارزش آن محصول در اختیار خودمان است و اگر فرضاً فلان ماده محصول را تحریم کردند می توانیم با شناختی که از محصول داریم مواد دیگری را جایگزین کنیم تا چرخه تولید متوقف نشود. بنابراین تنها راه حل ما این است که به نوعی فکر، اندیشه و  نوآوری را وارد صنعت کنیم متأسفانه صنایع ما به نوعی وابستگی به خارج دارند. اگر ما نوآوری را در صنعت، فضای کسب و کار، فرآیند، خدمات و سایر موارد وارد کنیم بسیاری از مشکلات کشور حل خواهد شد.

به نظرشما در بخش صنعت تحریم ها بخش تجاری را بیشتر تحت تاثیرقرارداده یا بخش دفاعی کشور؟

صنایع دفاعی قاعدتاً بسیار زودتر تحت تحریم قرار گرفته اند تا صنایع تجاری ولی می بینید که صنایع دفاعی در هر مقطعی از زمان یک محصول مترقی جدید ارائه می کنند که از نظر فناوری پیشرفته است. بنابراین سؤال اینجاست که چرا بخشی از صنایع کشور می توانند مسئله تحریم ها را پشت سر بگذراند و به نوعی آن را حل کنند ولی بخشی از صنعت نمی توانند؟ مشکل عمده صنعت کجاست که صنایع دفاعی می توانند مشکل را حل کنند ولی صنایع تجاری نمی توانند؟ یکی دیگر از مشکلات صنعت ما این است که به جایی می رسند که محصول شان دیگر خریداری ندارد و به سراغ تولید محصول دیگر می روند اما در دیگر کشورها این گونه است که اگر مشتری محصولی کم شود به دنبال ارتقاء محصول می روند تا دوباره مشتری خود را به دست بیاورد از طرف دیگر به دنبال محصول جایگزینی هم هستند که اگر محصول ارتقا یافته باز هم مشتری نداشت به سراغ محصول جایگزین بروند.

بنابراین صنایع باید یک آینده پژوهشی داشته باشند به این معنا که شرایط احتمالی که برای صنعت به وجود می آید را بررسی کنند و برای ان راه حل داشته باشند که اغلب این راه حل ها باید خلاقانه باشد چراکه تنها راه حل های خلاقانه می تواند مشکل را حل کند.

پس به نظر شما تحریم ها، نقش به سزایی در ایجاد بحران کنونی در صنعت نداشته است و مشکل مدیریتی در صنعت قوی تر از تحریم هاست؟

در واقع نه اینکه مشکل مدیریتی قوی تر باشد بلکه به زبان ساده صنعت باید بتواند در شرایط مختلف گلیم خود را از آب بیرون بکشد؛ بنابراین قابلیت حل مشکل است که در اینجا اهمیت پیدا می کند. و صنایع ما متأسفانه از این «قابلیت حل مشکل» بی بهره اند.

بنابراین برای حل مشکلات صنعت دو نکته لازم است: اول اینکه صنایعی که زنجیره ارزش آن داخل کشور بوده در مواجهه با تحریم کمتر آسیب دیده اند و دوم اینکه برای اینکه صنعت پویا باشد و قابلیت رقابت با دیگر صنایع را داشته باشد باید خلاقیت و نوآوری بر صنعت حاکم باشد. اگر این دو مورد حل شود بسیاری از مشکلات ما هم حل خواهد شد و این دو حاصل بدون وجود هم ناقص خواهند بود مثلاً اگر مسئله تحریم ها حل شود و ما به بازارهای رقابتی خارج وارد شویم در آنجا مسائل مختلفی بر سر راه صنعت قرار خواهد گرفت که اگر این نوآوری و خلاقیت نباشد، باز با مشکلات فراوان روبه رو خواهیم شد.

در اینجا لازم است که مثالی بزنم؛ در بحران خودرو که در سال 2009 در آمریکا به وجود آمد، خودروسازان این کشور دچار مشکلات بسیاری شدند. ولی اکنون دوباره صنایع خودروسازی درصدر صنایع کشور امریکا قرار دارند. چراکه این صنایع به دنبال پیدا کردن مشکل خود رفتند و بیشترین سرمایه گذاری را بر تحقیق و توسعه قرار دارند و توانستند جایگاه برتر خود را به دست بیاورند.

بخشی از مسائلی که گریبانگیر صنعت ما شده ا ست بحث تنبل شدن صنعت به خاطر تفاوت نرخ های ارز است. فکر می کنید که اگر از ابتدا ارز با نرخ واقعی در اختیار صنعت می گذاشتند این بخش کشور هم از نظر استاندارد و هم از نظر قیمت توانایی رقابت بار دیگر کشورها را داشت؟

در همه کشورها برای اینکه صنعت مسیرتعالی خود را طی کند یک سری امتیازاتی را  به صنعت می دهند ولی انتظار این است که مسیر تعالی را طی بکند. به عنوان مثال برای اینکه مثلاً صنعتی رقابتی شود فلان تعرفه را برایش درنظر می گیرند به شرطی که محصول تولیدی بیش از پنج سال نباید در بازار باشد و آن صنعت باید برای محصول جایگزین پس از مدت مذکور  فکر کرده باشد اگر این صنعت این کار را انجام داد همچنان حمایت می شود ولی اگر نتواند و یا نکند حمایت از آن قطع می شود. بنابراین باید یک تفاهم متقابل بین امتیازدهنده و امتیازگیرنده بر قرار باشد. کسی که امتیاز می دهد، در واقع امتیاز می دهد که سطح توانمندی و فناوری امتیازگیرنده را بالا ببرد و امتیازگیرنده هم می گوید برای بالا بردن سطح به یک سری هزینه ها نیاز است که امتیازدهنده از طریقی آن ها را تأمین می کند. هنگامی که امتیازگیرنده رشد کرد به نقطه مطلوب رسید چنانچه رها شود می تواند همچنان بر روی پای خود بایستد و خود را در اداره کند. البته هیچ گاه به طور کامل رها نمی شوند و حمایت ها به شکل دیگری ادامه پیدا می کند. بنابراین اگر صنعتی در میدان بین المللی وارد می شود می توان گفت که حداکثر حمایت از او شده و او هم در ازای این حمایت حداکثر رشد خود را داشته است.

آقای دکتر این دیدگاهی که شما دارید بیشتر ناظر بر بنگاه های بزرگ است آیا بنگاه های کوچک را هم شامل می شود؟

از جهاتی عاقبت اندیشی در بنگاه های بزرگ باید بلند مدت باشد چرا که بنگاه های بزرگ یک سری از بنگاه های کوچک را  راهبری می کنند. ولی این گونه نیست که بنگاه های کوچک هم صرفاً باید کوتاه مدت را درنظر داشته باشند. در واقع بنگاه های کوچک باید به گونه ای حرکت کنند که هم راستای بنگاه های بزرگ باشند. امروز مثالی برای این وضعیت می زنند که بنگاه های بزرگ نقش هدایت کننده یا یک لوکوموتیو را دارند و سایر واگن ها که بنگاه های کوچک هستند به دنبال آن در حرکت هستند و اگر راننده لوکوموتیو استراتژی مشخص داشته باشد سایر واگن های هم مطابق با آن مسیر خود را تنظیم می کنند. نکته دیگر این است که تنها این گونه نیست که فقط در روزگار خوش این بنگاه ها در کنار هم هستند بلکه اگر مسئله ای برای بنگاه های بزرگ و یا کوچک پیش بیاید نقش حمایت کنندگی برای یکدیگر دارند. نکته بعدی این است که ممکن است یک سری راه حل هایی به ذهن بنگاه های  کوچک برسد که می تواند بنگاه های بزرگ را کمک کند و سبب رشد و پیشرفت بیشتر آن شود. در واقع ارتباط تنگاتنگ و تبادل تجربیات و نوآوری بین بنگاه های کوچک و بزرگ برقرار است تا اینکه کل مجموعه بتواند به سمت پیشرفت حرکت کنند.

آقای دکتر نقش مدیریت فعلی در مدیریت بحران ناشی از تحریم ها را چگونه ارزیابی می کنید؟

این گونه نیست که مدیریتی که اکنون بر سر کار است برای بحران تهمیداتی نداشته باشد و یا تلاش نکرده باشد. این کار را دقیقاً انجام می دهد ولی کمی دیر به فکر افتاده اند. مشکل اینجاست که ما تا وارد یک بحران نشده ایم به فکر چاره برای آن نیستیم در صورتی که مدیریتی که اکنون در بنگاه های پایدار و رقابتی جهان وجود دارد این گونه است که در یک دوره زمانی مشکلات را پیش بینی می کنند و برای تک تک آنها دنبال راه حل می گردند و هنگامی که بحران به وجود آمد آنها تنها راهکارها را جایگزین می کنند. بنابراین باید گفت که مدیریت های فعلی در بخش صنعت کشور در این شرایط بحرانی واقعاً زحمت کشیده اند ولی وقتی به فکر افتادند که در داخل بحران بودند. نکته ای که اینجا باید یادآور شد این است که سرعت بحران تحریم ها بسیار بیشتر از آن چیزی بود که پیش بینی می شد. شاید مدیران ما گوشه چشمی هم بر مواجهه با تحریم داشتند ولی تحریم های سنگین به جای اینکه فرضاً در سال 1394 اتفاق بیفتد در سال 1391 اتفاق افتاد.

به نظر شما دولت یازدهم برای مدیریت بحران های موجود باید چه چاره ای بیندیشد؟

از این جا به بعد آنچه که به نظر من باید انجام شود تا دچار مشکل نشویم اعمال برنامه ریزی بلند مدت است که این مسئله تا حدودی زیادی برعهده وزارتخانه هاست. هم چنین وزارتخانه علاوه بر اینکه همه صنایع را به سمت برنامه ریزی بلندمدت هدایت می کند، در جبران بخشی از هزینه های آینده هم  کمک کند که بخشی از آن را می تواند بودجه های 1 تا 3 درصدی که معمولاً برای تحقیقات درنظر گرفته می شود برای آینده تأمین کند، از طرف دیگر باید در کنار هر بنگاه یک مجموعه فکری درنظر گرفته شود که بتواند در رویارویی با مشکلات آتی کمک کننده باشد چرا که پیش بینی آینده و حل مشکلات آینده به راحتی اتفاق نمی افتد چرا که این هدف به افراد نخبه نیاز دارد که این موضوع هم با نزدیک تر شدن دانشگاه ها به صنعت  و صنعت به دانشگاه تا حد زیادی اتفاق می افتد. نکته دیگر اینکه ما در مورد محصولاتی که قصد داریم در کشور تولید کنیم که عمده زنجیره ارزشی آن در کشور خودمان باشد و برند آن هم متعلق به خودمان باشد تا این امر صنعت ما را از تغییرات محیطی مصون نگه دارد.

ما به دلیل  قوانین دست و پاگیر در برخی از موارد درخصوص برند سازی در کشور هم مشکل داریم. برندهایی که در بخش های مختلفی وجود دارد اما عملاً قانون آن ها را در مباحثی از جمله قیمت گذاری محدود کرده است آیا فکر نمی کنید که ما درخصوص قوانین هم با مشکل مواجه هستیم؟

بله؛ درست است. گاهی اوقات صنعت آینده نگری می کند و مدیران صنعت هم صرفاً دید تجاری ندارند ولی دچار مشکل می شوند و نمی توانند خود را اداره و کنترل کنند. این موضوع به محیط داخل کشور برمی گردد. در واقع محیط می تواند حامی باشد و یامحیطی باشد که جلوی پیشرفت را بگیرد. متاسفانه محیطی که در کشور ما هست که از آن به عنوان شرایط کسب و کار نام برده می شود، محیط حامی نیست و این باعث ایجاد مشکل در مجموعه ها میشود. بنابراین یکی از بحث های مهم این است که در مورد صنعت، قوانین را کنار هم گذاشته و یک سری از قوانین را کاملا ملغی کنیم و سعی شود تعدادی قوانین محدود با قابلیت بالا را جایگزین قوانین دست و پاگیر کرد. عمده ترین مشکل ما این است که هرجایی با مشکلی مواجه می شویم برای ان یک قانون می گذاریم و این قانون تنها به درد حل همان مشکل می خورد و چون مشکلات بسیاری رخ می دهد و برای هرکدام یک قانون وضع می شود می بینم که تعداد زیادی قوانیم محدودکننده  داریم. بنابراین باید هرچه سریع تر قوانین خود را در جهت برداشتن محدودیت های بی دلیل از جلوی صنعت، ویرایش کنیم. در اقتصاد دانش محور چهار رکن مطرح است که یکی از آن ها شرایط کسب و کار است که در این خصوص ما از کشورهای دیگر عقب تر هستیم. در حالیکه فضای مناسب کسب و کار یکی از ارکان نوآوری است که از این موهبت برخورداریم، نیروی انسانی تعلیم دیده رکن بعدی است که در این زمنیه هم نسبتاً خوب هستیم و رکن آخر ICT(فناوری اطلاعات)است که در قسمت زیر ساخت ها خوب هستیم ولی در قسمت کاربردی ها با محدودیت مواجه هستیم.

آیا قبول دارید که صنعت ما در این سال ها بسیار لطمه دیده است و به گفته برخی از کارشناسان اگر در چند سال آینده خوب کار شود تازه به 10 سال پیش برمی گردیم؟

من با این حرف زیاد موافق نیستم چراکه به نظر من در حوزه های مختلف صنعت در این سال ها تلاش شده است و بستر های خوبی در بخش های مختلف  ایجاد شده که ما باید بر روی این بستر ها و فضا هایی که ایجاد شده، بنای جدیدی احداث کنیم که البته هزینه زیادی هم در بر نمی گیرد بنابراین خیلی زود  می توانیم در بخش های مختلف به آن شرایط ایده آل که مد نظر است، برسیم. در بسیاری از بخش ها از جمله خودرو با چهار سال خوب کار کردن می توانیم به شرایط ایده آل برسیم. موضوعی که همیشه فراموش می شود پتانسیل فوق العاده قوی ملی ما است که باید اولاً به این پتانسیل ها اعتقاد داشته باشیم و ثانیاً در این شرایط تحریم که شرایط سختی است، نقض های خود را پیدا کرده و برطرف نماییم. به جای اینکه به فکر ایجاد و راه اندازی مجموعه های جدید باشیم باید از همین مواردی که داریم رفع نقض کنیم و بر روی پایه های مستحکمی که داریم مجموعه هایی را بنا کنیم که مدرن و به روز باشد.

هزینه ایجاد یک اشتغال صنعتی در حال حاضر چقدر است؟

برای ایجاد ظرفیت اشتغال در صنعت خودرو به چیزی حدود 3 هزار دلار بودجه نیازمندیم. ولی در بسیاری از صنایع نیازی به این هزینه بالا نیست. در دنیا امروزه صنایع را به دو بخش تقسیم کرده اند که عبارتند از خدمات و محصول که عمده حرکت دنیا به سمت خدمات است. خدمات یعنی اینکه فکر و خلاقیت خود را به صورت یک بستر در آورده و آن را عرضه کنید. بنابراین ما هم باید به سمت خدمات پیش برویم. منظور از خدمات این است که مثلاً فکر کنیم که برای بستر های صنعتی که داریم باید چه چیز هایی در نظر بگیریم تا برای مشتری جذاب تر شود و هم سود آوری داشته باشد که این اقدامات در بحث فناوری نرم جای می گیرد که به آن اشاره کردیم. اگر فناوری نرم را رشد دهیم می توانیم به فرض از دو واحد پول چهار واحد اشتغال درآوریم.  در حال حاضر هم ما باید به دنبال اشتغال های نوین باشیم. اشتغال های نوین هم هزینه زیادی را نمی خواهد بلکه باید شرایطی فراهم شود تا فکر های نو و خلاقیت ها بتواند بر حد بلوغ برسند و تبدیل به محصول شوند. اکنون حدود 84 درصد از درآمد کشور آمریکا از خدمات است. اگرچه حدود 50 درصد از درآمد کشور ما هم از خدمات است ولی این خدمات با استفاده از رانت ها و نه با استفاده از خلاقیت­ها حاصل شده اند که در حال حاضر با از بین فتن رانت ها می توانیم امیدوار باشیم که اشتغال های زیادی با هزینه های کم به وجود بیایند.

فکر نمی کنید با توجه به شرایط فعلی  و تشدید تحریم ها برنامه ریزی در مواجهه با بحران ها کمی دیر شده باشد؟

خیر، درست است که کمی دیر شروع کرده و به هنگام عمل نکردیم ولی به هرحال رها کردن برنامه ریزی هم وضع را بدتر می کند. بنابراین باید از هر نقطه ای که در آن قرار داریم کار را در دست گرفته و برای  آن برنامه ریزی کنیم. اگر خوب برنامه ریزی شود و درست عمل شود، اولین آثار بهبود در طی 6 ماهه خود را نمایان می کند و در طول زمان برای کامل شدن این چرخه به یک سال و نیم تا دو سال زمان احتیاج داریم.

اعتقاد شما به خروج کارشناسان تا جه حد است و تاثیر آن را بر بحران فعلی چگونه ارزیابی می کنید؟

آذرجزایری: رفتن وی از ایران خودرو اگرچه نابهنگام و با شایعات زیاد بود اما به نظر می رسد برای کشور منفعتی در پی داشته است. چرا که معتقد است حضور وی به عنوان مدیرعامل سازمان صنایع هوایی وزارت دفاع باعث شد تا اثرات تحریم صنعت هوایی بیش از پیش کمتر شود. منوچهر منطقی در یک روز تابستانی مهمان کافه خبر بود و در این نشست سعی داشت تا از پرداختن به مسایلی که شاید حاشیه هایی جدید ایجاد کند اجتناب بورزد.

یکی از مباحثی که در همه مجموعه ها مطرح است این است که در هر مجموعه ای افرادی را داشته باشند که قابلیت حل مسایل را با استفاده از خلاقیت داشته باشند و به علاوه این افراد بتوانند در شرایط مختلف، برای مسائل گوناگون راه حل خلاقانه داشته باشند؛ بنابراین می توان گفت که صنعت و مدیران ما به این قسمت کم توجه بوده­اند و یا اگر افرادی از این دست در مجموعه ها بوده مورد اقبال قرار نمی گرفتند؛ در نتیجه به مرور از صنایع خارج می­شدند.

اما برای سوال آخر به شما پیشنهادی برای دولت جدید شده است؟

خیر؛ پیشنهادی نشده و دنبال پیشنهاد هم نیستم چرا که تا کنون هم مسئولیت های را که پذیرفته ام انتخابی نبوده و شرایط آن زمان و ضرورت ارتقاء وتوسعه آن صنعت برای کشور باعث شروع همکاری شده است که این وضعیت برای شرایط فعلی و خروج از بحران میتواند پررنگ تر باشد. مهم این است که بتوانیم در همه سنگرهایی که نیاز است برای سربلندی کشور مفید باشیم.