دولت ضد تورم را به وجود می آورم در غیر اینصورت به چه درد می خورم؟

نهاوندیان  با بیان این که سیدمحمد غرضی با سابقه مدیریت های اجرایی متفاوت حضور فعالی در بخش های مختلف اجرایی داشته است، گفت: وی در برخی از تشکل های اقتصادی حضور موثر داشته لذا این موضوع به ایجاد زبان مشترک و تفاهم با فعالان و تشکل های اقتصادی کمک می کند.

در ادامه این نشست رییس اتاق ایران شش سوال اصلی را از این کاندیدای ریاست جمهوری پرسیده که این سوالات عبارت بودند از:

1- التهابات بازار ارز که این گونه ارزش پول ملی را تحت تاثیر قرار داده است در دولت شما برای آن چگونه تصمیم گیری می شود؟ آیا سیاست ارزی در دولت شما به سمت صادرات است یا به بهانه مقابله با تورم به نفع واردات است؟

2- در سیاست پولی که مشکل تامین نقدینگی داریم آیا شما در دولت خود به تامین نقدینگی واحدهای تولیدی اولویت ارجحیت می دهید یا به بهانه کنترل تورم سیاست انقباضی را در پیش می گیرید؟

3- بسیاری از کارخانه های ما در حال حاضر پایین تر از ظرفیت خود فعالیت می کنند. شما چه برنامه ای دارید که ظرفیت های خالی را پر کنید؟

4- در بحث کلان دستگاه های مختلف تصمیمات مختلفی می گیرند که گاهی به اتلاف منابع می انجامد. تدبیر شما برای هماهنگ کردن دستگاه های اقتصادی چیست؟

5- برنامه شما برای استفاده از اقتصاددانان کشور به چه نحو خواهد بود و رابطه دولت شما با اهل نظر چه رابطه ای است؟ آیا در حد تعارف است یا سازوکار واقعی اجرایی در ارتباط بین شما و اقتصاددانان تعریف می شود؟

6- نحوه تعامل دولت شما با فعالان اقتصادی و تشکل های اقتصادی چگونه خواهد بود؟

در ادامه این نشست محمد غرضی با تاکید بر این که تغییرات پی در پی نرخ ارز بر تولید آثار منفی داشته است، تصریح کرد: متاسفانه چاپ اسکناس بدون پشتوانه تولید را از بین می برد اگر من به همت همه مردم ، فقرا و مستضعفین به جایی برسم بیش از درآمد هزینه نمی کنم.

بخش هایی از توضیحات غرضی در پاسخ به سوال های فعالان اقتصادی در ادامه آمده است:  

* به نظر من تورم کنترل می شود و من دولت ضد تورم به وجود می آورم. در غیر این صورت مگر من چقدر عمر دارم و به چه دردی می خورم؟!

* کشور باید به سمتی حرکت کند که در آن تولید به یک سنت حسنه تبدیل شود.  در کشور ما هر روز یک بشکه نفت برای هر نفر ایرانی استفاده می شود و این بدین معنی است که ما 1.5 برابر کشور آمریکا انرژی مصرف می کنیم.

* پست طبق قانون انحصاری در اختیار دولت بود. همواره از زمانی که پست به وجود آمد به خاطر مسائل و مشکلاتی که داشت دولتی می شد و دولت ها مجبور بودند که این صنعت را بیمه کنند که اگر محصولی گم می شد از آن محل خسارت آن را پرداخت می کردند. وقتی وزیر پست و تلگراف و تلفن شدم این قضیه به قوت خود پا برجا بود. مسائل جانبی را می شد به بخش خصوصی واگذار کرد اما اصل کار را خیر.

* بخش خصوصی در مقام دفاع از حقوق سرمایه است و دولت هم در مقام دفاع از عامه مردم حرکت می کند. در ایران هیچ وقت بخش خصوصی و دولت با هم هماهنگ نبودند.

*دهه 30 دهه فرهنگ آمریکایی بود. دولت ها قبول می کردند به ازای سامان دادن تولید اصلاحات ارزی انجام دهند. در دهه 40 اصلاحات ارزی باعث شد که جمعیت شهرها به خصوص شهر تهران به سرعت افزایش یابد و دولت ها مجبور شدند که در کنار سامان دادن تولید واردات نیز انجام دهند.

* هیچ کس نمی تواند در اموال مردم دخالت کند جز ولی مومنین. این که دولت بدهکار باشد بد نیست به شرط این به بدهی خود را بتواند پرداخت کند.