بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : شنبه 7 ارديبهشت 1392      13:50
خطای فاحش در سند علمی ریاضت اقتصادی

دانشجویی که مچ دو اقتصاددان را گرفت

اخیراً اقتصاددانان در کمال تعجب دریافتند که یکی از مقالات علمی معروف که معمولا برای توجیه اقدامات ریاضتی دولت‌ها به آن ارجاع داده می‌شود، حاوی اشتباهات فاحشی است.

روث الکساندر  دانشجویی که مچ دو اقتصاد دان را گرفت. اخیراً  اقتصاددانان در کمال تعجب دریافتند که یکی از مقالات علمی معروف که معمولا برای توجیه اقدامات ریاضتی دولت ها به آن ارجاع داده می شود، حاوی اشتباهات فاحشی است.

نکته شگفت آور دیگر اینکه نویسندگان این مقاله دو استاد برجسته دانشگاه هاروارد هستند، و کسی که این اشتباهات را پیدا کرده، یک دانشجوست و موقع انجام تکالیفش متوجه آنها شده است.

داستان روز ۴ ژانویه ۲۰۱۰ (۱۴ دی ۱۳۸۸) آغاز شد. در نشست سالانه انجمن اقتصاد آمریکا، پروفسور کارمن راینهارت و کن راگاف، اقتصاددان ارشد صندوق بین المللی پول، حاصل تحقیقاتشان را در مقاله ای بنام "رشد در دوران بدهکاری" ارائه کردند.

مطابق یافته های آنها، اگر همزمان با بحران اقتصادی، میزان بدهی کشوری از ۹۰ درصد تولید ناخالص داخلی آن فراتر رود، رشد اقتصادی آن افت قابل توجهی پیدا می کند. این مقاله سر و صدای زیادی به پا کرد و سیاست گذاران کشورهای مختلف سعی کردند اطلاعات بیشتری درباره آن پیدا کنند.

این مقاله توجه دانشجویی بنام توماس هرندون را هم به خود جلب کرد. استادان او در دانشگاه ماساچوست در امهرست به عنوان تکلیف از دانشجویان کلاس خواسته بودند یک مقاله اقتصادی را انتخاب کنند، و سعی کنند با انجام آزمایش هایی به نتایجی مشابه با آن برسند.

این کار برای محققان علاقمند تمرین خوبی بود. توماس مقاله "رشد در دوران بدهکاری" را انتخاب کرد. این مقاله در آن زمان توجه زیادی را به خود جلب کرده بود، اما توماس می گوید حسی در درونش بود که باعث می شد به یافته های مقاله با دیده تردید نگاه کند.

بسیاری از چهره های برجسته اقتصادی جهانی این مقاله را پسندیده بودند، چرا که به یک سوال بسیار مهم می پرداخت: آیا برای خروج از رکود و ایجاد رشد اقتصادی بهتر است اجازه داده شود بدهی ها افزایش پیدا کنند، یا اینکه باید هزینه های عمومی را بشدت کاهش، و مالیات ها را افزایش داد تا بدهی های عمومی مهار شود؟

اولی رن، کمیسر امور اقتصادی و مالی اتحادیه اروپا، و پل رایان، سیاست مدار جمهوری خواه و متنفذ آمریکایی، هر دو در تأیید استراتژی های ریاضتی شان با تکیه بر مقاله رشد در دوران بدهکاری، بر سقف ۹۰ درصد تولید ناخالص داخلی برای بدهی ها تأکید کردند.

اما در حالی که سیاست مداران آمریکایی مشغول بحث بر سر لزوم یا عدم ضرورت تزریق مشوق های مالی بیشتر به اقتصاد بودند، یورو زیر فشار سیاست های ریاضتی اجباری به نفس نفس افتاده بود، و دولت ائتلافی بریتانیا اعلام کرده بود که با افزایش مالیات ها و کاهش هزینه های عمومی اقتصاد را تحت کنترل درخواهد آورد. به این ترتیب آینده چندان روشنی در انتظار تکلیف توماس هرندون نبود. او هر چه تلاش کرد، نتوانست به نتایجی مشابه راینهارت و راگاف برسد.

او می گوید: "قلبم ریخت. فکر کردم خطای فاحشی انجام داده ام، چون من یک دانشجو بیشتر نیستم، و احتمال اینکه اشتباه از جانب من باشد - و نه اساتید مشهور دانشگاه هاروارد - خیلی زیاد بود."

استادهای او هم مطمئن بودند که او در جایی از کار اشتباه می کند. هرندون می گوید: "به یاد دارم که در جلسه ای که با استادم، مایکل اش، داشتم، او به من گفت: تام، خیلی سخت نیست. باید بروی و حلش کنی."

توماس دوباره و چندباره کارش را بررسی کرد. اما در پایان ترم او هنوز هم نتوانسته بود این مسأله را حل کند، و آن موقع بود که استادش فهمید یک جای کار واقعا ایراد دارد. پروفسور اش می گوید: "هر کاری می کردیم، نمی توانستیم نتایجی مشابه آنچه که در مقاله راینهارت و راگاف آمده بود، بدست بیاوریم، و این مسأله مثل خوره به جانمان افتاده بود. واقعا برایمان معما شده بود."

مایکل اش و همکارش، پروفسور رابرت پالین، هرندون را تشویق کردند که این پروژه را ادامه دهد و به نویسندگان مقاله، یعنی دو استاد دانشگاه هاروارد، نامه بنویسد. بعد از چند بار مکاتبه، راینهارت و راگاف چرک نویس هایی که برای رسیدن به جواب روی آنها کار کرده بودند را در اختیار توماس قرار دادند. او می گوید: "همه می گویند تا چیزی را ندیده ای، باورش نکن. ولی من دیگر حتی یه چشم های خودم هم اطمینان نداشتم."

توماس با دوستش تماس گرفت تا مطمئن شود که چشمانش اشتباه نمی بینند.

اما او اشتباه نمی کرد. او متوجه اشتباهی ساده در چرک نویس ها شده بود. دو استاد هاروارد تصادفا ارقام تنها ۱۵ کشور از ۲۰ کشور تحت بررسی را در محاسبات اساسی شان لحاظ کرده بودند (میانگین تولید ناخالص داخلی در کشورهای دارای بدهی عمومی بالا). در این محاسبات، ارقام مربوط به استرالیا، اتریش، بلژیک، کانادا و دانمارک لحاظ نشده بود.

هرندون و استادانش ایرادات دیگری هم در مقاله رشد در دوران بدهکاری پیدا کردند. تأثیر این ایرادات بر نتایج آخر حتی بیشتر هم بود. در واقع اطلاعات برخی کشورها اصلا کامل نبود. راینهارت و راگاف می گویند داده های مربوطه را قدم به قدم سرهم می کرده اند، و در موقع ارائه مقاله به کنفرانس انجمن اقتصاد آمریکا، اطلاعات قابل اعتمادی درباره اوضاع کانادا، استرالیا و نیوزیلند در سال های اول بعد از جنگ جهانی دوم در اختیار نداشته اند. اما لحاظ نشدن این ارقام تأثیر زیادی بر نتیجه نهایی داشته است.

توماس و استادانش همچنین با روش معدل گیری راینهارت و راگاف از داده ها موافق نبودند. به گفته آنها، به نتایج بد یک سال کشور کوچکی مثل نیوزیلند اهمیت زیاد و بی تناسبی داده شده بود، و آن را هم سنگ حدود ۲۰ سال افزایش بدهی های عمومی بریتانیا به حساب آورده بودند.

عقب تر از آمار و ارقام

پروفسور مایکل اش هفته پیش در یک برنامه شبکه ۴ رادیو، و همچنین سرویس جهانی بی بی سی، ماجرا را تعریف کرد. او گفت: "برای عملکرد نیوزیلند در سال ۱۹۵۱، یعنی سالی که رشد این کشور منهای ۸ درصد بود، وزنی معادل حدود ۲۰ سال افزایش بدهی های عمومی بریتانیا با نرخ رشد دو و نیم درصدی در نظر گرفته شده است. بنظر من این روش ارزیابی داده ها اشتباه است."

در این میان هیچ پاسخ سیاه و سفیدی وجود ندارد، زیرا هر یک از روش های جایگزین هم ایرادات خاص خود را دارند. اما هرچه که باشد، روش مورد استفاده سوال برانگیز است و تفاوت زیادی در نتایج ایجاد می کند.

توماس هرندون و استادانش روز ۱۵ آوریل (۲۶ فروردین ۱۳۹۲) همه نتایج کارشان را در قالب پیش نویس یک مقاله منتشر کردند. بنا بر یافته های آنان، بالا بودن میزان بدهی های عمومی همچنان با کاهش رشد اقتصادی نسبت مستقیم دارد، اما مقاله آنان چشمگیرترین نتیجه گیری های مقاله راینهارت و راگاف را تأیید نمی کند. میزان بالای بدهی با کاهش رشد اقتصادی نسبت مستقیم دارد، اما این نسبت کمرنگ تر از آن چیزی است که گمان می رفت، و علاوه بر آن، این قاعده هم استثنائات زیادی دارد.

راینهارت و راگاف حاضر به مصاحبه نشدند، اما بیانیه ای برای بی بی سی فرستادند.

در این بیانیه آمده: "ما از هرندون و دیگران به دلیل توجه و دقتشان به مقاله رشد در دوران بدهکاری، و همچنین به خاطر اینکه ایراد نمودار شماره ۲ را به ما گوشزد کردند، متشکریم. اینکه با وجود همه تلاش های ما برای درستی محتوای مقاله، چنین خطایی توانسته به آن راه پیدا کند، هشداری برای ماست و باعث می شود از این به بعد بیشتر در کارمان دقت کنیم. ما در آینده نهایت تلاشمان را خواهیم کرد تا چنین اشتباهاتی دیگر تکرار نشوند. با این حال، به اعتقاد ما این خطای تأسف بار بهیچ وجه قابل توجهی پیام اصلی این مقاله یا کارهای بعدی ما را تحت تأثیر قرار نمی دهد."

پیش آمدن چنین اتفاقاتی طبیعی است، و پیشرفت های علمی از طریق شناسایی اشتباهات قبلی امکان پذیر شده اند. اما آیا این اشتباه به خصوص هزینه فوق العاده زیادی داشته است؟

دانیل همرمش، استاد اقتصاد در دانشگاه لندن، می گوید: "فکر نمی کنم نرخ اشتغال به این خاطر پایین آمده باشد، اما این مقاله برای اقداماتی که نگاه مردم به جهان را تحت تأثیر قرار می دهند، توجیه عقلانی فراهم می کند. و این دیدگاه مردم، به خصوص سیاست مداران است که نهایتا بر نحوه اداره امور جهان تأثیر می گذارد."

پیدا کردن اشتباهی در یک چرک نویس باعث خاتمه بحث درباره ریاضت اقتصادی نمی شود. مگان مک آردل، خبرنگار ویژه نیوزویک، معتقد است که نباید هم اینطور باشد. او می گوید: "نتایج برخی تحقیقات دیگر هم نشان می دهد که بالا رفتن میزان بدهی های عمومی باعث کاهش رشد اقتصادی می شود. مثال بارز آن هم کشور یونان است."

توماس هرندون عقیده دارد که سیاست های ریاضتی اثر معکوس دارند. اما او فعلا به این دلخوش است که اولین مقاله دانشگاهی اش این همه سر و صدا به پا کرده است. او می گوید: "از اینکه توانسته ام در بحث درباره سیاست گذاری اقتصادی نقشی داشته باشم، واقعا احساس غرور می کنم."


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir