بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : سه شنبه 26 دى 1396      12:57

گران‌ترین استان‌ها برای اجاره‌نشینی

اقتصاد ایرانی: نگاهی به آمارهای اجاره یی مسکن نشان می دهد که اجاره نشینی در دو دهه اخیر در ایران رو به گسترش بوده است. همچنین در یک دهه اخیر هزینه مسکن بخش بزرگ تری از بودجه خانوار را به خود اختصاص داده است.

به گزارش تعادل، در همین حال، گزارش های بانک مرکزی ایران حاکی از آن است که در دو دهه اخیر سهم مسکن از کل بودجه خانوارهای شهری به طور متوسط ۱۰درصد بیشتر شده است. بیشترین رشد سهم مسکن از کل بودجه خانوار در تهران بوده که شدیدترین رشد اجاره بها را نیز داشته است. همزمان، با آغاز طرح مسکن مهر، رشد اجاره بها در مناطق شهری ایران، در مقایسه با نرخ تورم تا حدی کند شده است. بنا به سرشماری نفوس و مسکن مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، ۳ میلیون و ۵۸۶ هزار خانوار شهری در ایران ساکن خانه های اجاره یی بودند، رقمی که با ۸۳ درصد رشد ظرف یک دهه به ۶ میلیون و ۵۶۵ هزار خانوار شهری اجاره نشین در سال ۱۳۹۵ رسید. آمار رسمی حاکی از آن است که در سال ۱۳۷۵ حدود دو سوم خانوارهای شهری ایرانی (۶۷.۲ درصد) مالک محل زندگی خود بودند، در سال ۱۳۹۵ این نسبت به اندکی بیشتر از نصف خانوارها (۵۴.۲ درصد) کاهش یافت. در مقابل نسبت خانوارهای شهری اجاره نشین از ۲۱.۱ درصد در سال ۱۳۷۵، به ۳۶.۷ درصد در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته است. در این سال ها محل سکونت بقیه خانوارهای شهری (بین ۹ تا ۱۱ درصد) خانه های سازمانی، رایگان یا امثال آن بوده است. مستاجران مرکز، مالکان شمال، سازمانی های جنوب در سال ۱۳۹۵ استان تهران بیشترین نسبت خانوارهای اجاره نشین را داشته است و ۴۳.۵ درصد خانوارهای تهرانی مستاجر بوده اند. با توجه به ۷.۶ درصد دیگر از خانوارها که در خانه های سازمانی یا رایگان سکونت داشتند، کمتر از نصف خانوارهای تهران مالک محل زندگی خود بوده اند. استان تهران در سال ۱۳۹۵ کمترین نسبت خانوارهای مالک را در میان استان های ایران داشته و تنها ۴۸.۸ درصد خانوارهای آن مالک محل زندگی خود بودند. وضعیت دو استان مجاور تهران، یعنی البرز و قم هم مشابه این استان بوده و آنها پس از تهران از هر استان دیگری خانوارهای اجاره نشین بیشتری دارند و خانوارهای مالک کمتری. بالاترین نسبت مالکیت مسکن به استان های شمالی ایران تعلق دارد و در همه استان های آذربایجان شرقی، اردبیل، گیلان، مازندران، گلستان و زنجان نزدیک به ۷۰ درصد خانوارها مالک محل زندگی خود هستند. استان خراسان جنوبی نیز وضعیت مشابهی دارد. بالاترین نسبت سکونت در خانه های سازمانی و رایگان نیز در استان های هرمزگان (۱۴.۳ درصد)، خوزستان (۱۳.۵ درصد)، سیستان و بلوچستان (۱۲.۵ درصد) و قم (۱۰ درصد) به چشم می خورد. سهم خانه های سازمانی در بقیه استان ها کمتر از ۱۰ درصد است. خراسان جنوبی تنها استانی است که در دوره ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۵ سهم خانوارهای مالک در آن افزایش یافته است، هرچند این افزایش ناچیز و تنها نیم درصد است. در این دوره نسبت خانوارهایی که مالک محل زندگی شان بوده اند در همه استان های دیگر پایین آمده است. شدیدترین سقوط نسبت مالکیت در استان های نیمه جنوبی زاگرس بوده است. کرمانشاه (۱۵.۶ درصد)، ایلام (۱۳.۱ درصد)، لرستان (۱۲.۲ درصد) و خوزستان (۱۱.۹ درصد) استان هایی هستند که نسبت خانوارهای مالک در آنها بیشتر از نقاط دیگر افت کرده است. قم، بوشهر و فارس هم سه استان دیگری هستند که افت مالکیت در آنها بیش از ۱۰ درصد بوده است. در این دوره ۱۰ ساله، نسبت خانوارهای مالک در تهران ۷.۸ درصد پایین آمده و در مقابل ۸. ۳ درصد به خانوارهای اجاره نشین اضافه شده است. بیشترین افزایش سهم اجاره نشینی در استان های کرمانشاه، ایلام، بوشهر، لرستان، فارس و چهارمحال وبختیاری بوده است. هزینه مسکن در دو دهه اخیر سهم فزاینده یی از بودجه خانوار را به خود اختصاص داده است. یعنی خانوارها در مقایسه با خوراک و پوشاک و دیگر هزینه ها، بخش های هرچه بیشتری از بودجه شان را خرج مسکن کرده اند. در سال ۱۳۷۶ خانوارهای شهری ایران بطور متوسط ۲۶.۴ درصد از بودجه خود را صرف مسکن می کردند. این سهم در سال ۱۳۸۶ به ۳۳.۹ درصد و در سال ۱۳۹۵ به ۳۶.۴ درصد از کل بودجه خانوار رسید. شدیدترین افزایش سهم مسکن از کل بودجه در تهران اتفاق افتاده است. در حالی که دو دهه طول کشید تا در سطح متوسط کشوری سهم مسکن از بودجه ۱۰ درصد بالا برود، در استان تهران، تنها در فاصله ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۵، سهم مسکن از بودجه خانوار ۱۳ درصد بیشتر شده و از ۳۴درصد به ۴۷ درصد رسیده است. یعنی تهرانی ها چیزی نزدیک به نیمی از بودجه شان را صرف مسکن می کنند. پس از تهران استان فارس هم استانی است که در آن هم هزینه مسکن سهم بزرگ تری از بودجه خانوار را دربرمی گیرد (۳۹ درصد در سال ۱۳۹۵) و هم رشد سهم هزینه مسکن در آن بالاتر از دیگر استان ها بوده است (۱۱ درصد بین ۸۵ تا ۹۵). خراسان جنوبی، ایلام و کهگیلویه و بویراحمد تنها استان هایی هستند که در سال ۱۳۹۵ هزینه مسکن در آنها کمتر از یک پنجم بودجه خانوار بوده است (به ترتیب ۱۵ درصد، ۱۸ درصد و ۱۹ درصد). این سه استان، در کنار سمنان و گلستان تنها استان هایی هستند که در آنها بین سال های ۸۵ و ۹۵ سهم مسکن از هزینه خانوار پایین آمده است. ایلام شهری است که در آن اجاره بهای متوسط هر مترمربع واحد مسکونی کمترین افزایش را داشته و بین سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۴ به قیمت های جاری ۲.۵ برابر شده است. کرمان، ساری و بجنورد دیگر شهرهای بزرگی هستند که اجاره بها در آنها ظرف یک دهه کمتر از سه برابر بالا رفته است. در همین دوره اجاره بهای متوسط در شهر تهران ۶.۹ برابر شده است. قم و کرج هم پس از تهران بیشترین افزایش اجاره بها را داشته اند و در یک دوره ده ساله اجاره بها در آنها پنج برابر شده است. برای اینکه تصویری از رشد اجاره بها در شهرهای مختلف ایران داشته باشید، در نظر بگیرید که در سال ۱۳۸۴ اجاره ماهانه یک خانه ۱۰۰ متری در تهران ۳۱۵ هزار تومان بود، مبلغی که در سال ۱۳۹۴ به دو میلیون و ۱۸۲ هزار تومان رسید. در سال ۱۳۸۴ درآمد پولی ماهانه خانوارها در استان تهران ۵۲۸ هزار تومان بود، مبلغی که در سال ۱۳۹۴ به دو میلیون و ۳۸۶ هزار تومان افزایش یافت. به این ترتیب در سال ۱۳۸۴ می شد با ۵۹ درصد درآمد متوسط یک خانوار در تهران خانه یی اجاره کرد. اما در سال ۱۳۹۴ یک خانوار با درآمد متوسط باید ۹۱ درصد درآمدش را کنار می گذاشت تا بتواند همان خانه صد متری را اجاره کند.

در کنار تهران، یزد را در نظر بگیرید که یکی از ارزان ترین شهرهای بزرگ برای اجاره خانه است. در سال ۱۳۸۴ می شد با ۲۰ درصد درآمد متوسط در استان یزد خانه یی صد متری با اجاره متوسط گرفت. این نسبت در سال ۱۳۹۴ به ۱۰درصد درآمد متوسط کاهش پیدا کرد. اگر سطح قیمت ها را ثابت در نظر بگیریم و اجاره بها را با توجه به تورم تعدیل کنیم، در دوره ۸۴ تا ۹۴ اجاره بهای متوسط در اغلب شهرها پایین آمده است.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir