بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : دوشنبه 5 فروردين 1392      14:42

می توانیم خودرویی تولید کنیم که در جهان رقابت کند

رضا رحمانی نماینده مردم تبریز و رئیس کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی درباره وضعیت صنعت در سال 1391 توضیح می دهد

محمد هیراد حاتمی: تولیدکنندگان در سال 1391 آنقدر بر طبل عدم دریافت 30 درصد سهم شان از اجرایی شدن قانون هدفمندی یارانه ها کوبیدند تا شاید راهی برای این موضوع بیایند. این اتفاق درست در سالی به وقوع پیوست که به نام « حمایت از تولید ملی و کار و سرمایه ایرانی»  نامگذاری شده بود. موضوعی که رییس کمیسیون صنایع مجلس شورای اسلامی نیز بر آن تاکید دارد اما او اعتقاد دارد ارزیابی بخش صنعت در سال 1391 به یک شاخه خاص خلاصه نمی شود چرا که صنعت ایران در سالی که گذشت توانست اتفاق های مهمی را نیز به ثبت برساند. آنچه در ادامه می خوانید متن کامل گفت و گو با رضا رحمانی نماینده مردم تبریز و رئیس کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی در باره یک سال پر خبر برای بخش صنعت است:
 

در یک ارزیابی کلی وضعیت بخش صنعت یا به طور گسترده تر تولید را در سال 1391 چگونه ارزیابی می کنید؟
از جهات مختلف می شود آن را بحث کرد. نخست اینکه سالی با نام « تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی » را پشت سر گذاشتیم. این ابتکار مقام معظم رهبری یک فرصت استثنایی برای صنعت کشور بود. برخی موارد که این موضوع گفته می شود بعضی سوال شان این است که نامگذاری مگر چه اثراتی می تواند داشته باشد. وقتی از مشکلات اصلی صنعت نام می بریم، یکی از مباحث اصلی و زیر ساختی آن را فراهم نبودن شرایط فرهنگی و اجتماعی جامعه می دانیم.
یعنی به نوعی در حوزه صنعت، به فرهنگ سازی بها داده نشده است؟
در جامعه ما در سال های گذشته به دلایل مختلفی در شان موضوع تولید، به آن نگاه نشده است. به نظر من نامگذاری مقام معظم رهبری سال گذشته به نام « تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی » کنار گذاشتن یک سری از باور های غیر صحیح و غلط بود که در جامعه وجود داشت. این نامگذاری امر تولید و صنعت در جامعه را مقدس کرد.
مهم ترین دستاورد صنعت در سال 1391 چه بود؟
شاید بتوان گفت که مهم ترین دستاورد صنعت ما در سال 1391 همین باشد که باور های مان عوض شد. اینکه تولید امر مقدسی است. البته باید به این نکته هم در تکمیل صحبت هایم درباره نامگذاری سال گذشته به نام تولید ملی اشاره کنم که نامگذاری ها صرفا نامگذاری نبوده است. حداقل طی 4، 5 سال گذشته وجه اقتصادی داشته است. اگر اینها را یک منظومه ببینیم و در کنار هم قرار دهیم حتما اهداف والای نامگذاری ها مشخص خواهد شد. هم اینکه این نامگذاری ها می تواند ما را به یک نتایجی برساند.
پس اعتقاد دارید نامگذاری سال 1391 به نام تولید ملی سرنوشت خوبی برای این بخش رقم زد؟
سال 1391 از جهت نامگذاری آن یک سال استثنایی برای تولید بود.
از جهات دیگر چطور؟
به هر حال دشمن های ما هم تهاجم اقتصادی داشتند. یعنی وجه تهاجم دشمنان جمهوری اسلامی ایران در سال 1391 بیشتر روی محور های اقتصادی بود. در نظر داشتند بخش های اقتصاد را با مشکل مواجه کنند و به تعطیلی یا نیمه تعطیلی بکشانند. از این حیث هم اگر ارزیابی کنیم همین که دشمنان به اهداف خودشان نرسیدند یک موفقیت است. صنعت ما یکسری مشکلاتی داشته است. این مشکلات هم بخش عمده اش به تهاجم های دشمن بر می گردد. اینکه اهداف دشمنان که فلج کردن سیستم اقتصادی بود محقق نشد. صنعت توانست با همت صنعتگران، جهادگران و بسیجیان امروز عرصه تولید توانستند تهاجم دشمنان را خنثی کنند. حتی صنعت کشور توانست در برخی حوزه ها پیشرفت و بالندگی داشت. برخی جا ها هم با مقاومتی که نشان داد نگذاشت مشکل حاد ایجاد شود. در مواردی هم که مشکلاتی وجود داشت سعی شد به نوعی مهار شود یا اینکه برنامه ریزی شود در آینده لطمه کم تری بخوریم. لذا سال 1391 یک سال استثنایی بوده است. صنایعی هم وجود داشت که تا کنون زیاد روی بومی سازی آن فکر نکرده بودیم اما در سال 1391 توجه بیشتری به آن شد. احساس کردیم باید روی پای خودمان بایستیم. باید بر ارتباط صنعت با دانشگاه سرمایه گذاری کنیم. حرکت های خوبی از این جهت شروع شد. اگر این برنامه ها تداوم پیدا کند قطعا ثمره و میوه آن را در سال 1392 مشاهده خواهیم کرد.
انتظارات صنعت ما از تصمیم گیران چیست؟
یک انتظارات خاص و متناسب با شرایط امروز است. یعنی سیاست های پولی، بانکی، گمرک و ... که دولت اتخاذ می کند باید متناسب با شرایط جدید باشد. اگر توانستیم این هماهنگی را بیشتر کنیم یقینا ثمره آن بهتر خواهد بود. آن زمان است که اقتصاد ما به عنوان یک اقتصاد پویا نام خواهد گرفت. اقتصاد ما می تواند در میان اقتصاد های برتر دنیا قرار بگیرد. به شرط اینکه برنامه های مان در راستای هم افزایی و ارتقاء توانمدی های اقتصادی باشد.
سال 1391 قبول دارید محدودیت های برای تولید کنندگان به وجود آمد؟
درست است که مشکلاتی تحمیل شد اما در برخی حوزه ها مزیت هایی ایجاد کرد. به طور مثال صادرات به وسیله نوسان های ارزی قابل تقویت بود. خیلی از کالا های ما توان رقابت در بازار های جهانی را دارد.
آمار ها در این رابطه چه می گوید؟
آمار های ما این توان را نشان نمی دهد. چند ماه آخر سال 1391 صادرات باید جهشی رشد پیدا می کرد. این ها نشان می دهد باید یک جا هایی باید تصمیمات را یا اصلاح کنیم یا تصمیم های جدید بگیریم. یا اینکه تصمیم هایی که نباید می گرفتیم را بررسی کنیم. حیف است در این شرایط صادرات ما جهش پیدا نکند. یعنی اگر برای بخش صنعت مشکل به وجود آمده، قاعدتا بخش وسیع صادرات می تواند آن را جبران کند. ما موقعیت جغزافیایی کشور مان به گونه ای است که با 15 کشور آبی و خاکی همسایه داریم. بیش از 2500 کیلومتر مرز آبی داریم. یعنی به نوعی هاب منطقه هستیم. متکی به سابقه طولانی تولید و تجارت هستیم.وقتی فولا، مس، آلومینیوم داریم فقط کافی است برنامه ریزی های لازم برای هماهنگی تولید ریخته شود. کشوری که تمام منابع را دارد باید تولید آن در جهات مختلف رقابتی و اقتصادی باشد. یعنی خودرویی که ما تولید می کنیم می تواند در جهان رقابت کند و قیمت آن پایین باشد. در حال حاضر البته اینطور نیست.
علت آن چیست؟
علت اصلی آن همین است که استراتژی جامع در این رابطه نداشتیم. ما می توانیم حداقل بازارهای منطقه ای و آسیایی در حوزه خودرو را تامین کنیم. ما توان داریم. متخصصان آن هم موجود هستند. به شخصه با خیلی از کارگران از نزدیک صحبت کردم و می شناسم که ظاهرا کار گر هستند اما اطلاعات شان از مهندسان خیلی کشور ها بیشتر است. این شاید برای خلی ها قابل قبول نباشد اما ما این توانمدی را داریم. فقط لازم است برنامه های مان درست چیده شود. منابع مان درست تخصیص داده شود. سیاست های مان هم متناسب با آن باشد. یک نگاه راهبردی نیاز داریم. این نگاه منابع مان را هدفمند می کند و قاعدتا بهره وری بالا می رود. چرا بهره وری مان باید در میان کمترین بهره وری های دنیا باشد؟ ما بهترین دانشگاه ها را داریم. چرا نباید دانشگاه با صنعت هماهنگ شود؟ صنعت ما باید برای مشکلش باید به دانشگاه مراجعه کند. دانشگاه هم باید پیشرفت خودش را در پیشرفت صنعت مشاهده کند.
در حال حاضر که اینگونه نیست؟
ما در حال حاضر این وضعیت را نداریم و صنعت راه خودش را می رود و دانشگاه هم مسیر خودش را طی می کند.
به موضوع خودرو بپردازیم  و اینکه پاسخ شفاف شما در رابطه با اتفاقاتی که برای صنعت خودرو در سال 1391 به وقوع پیوست چیست؟
صنعت خودرو یک صنعت مادر است و بزرگان صنایع اعتقاد دارند که این صنعت لوکوموتیو صنایع است. صنعت خودرو به تنهایی بیش از 60 رشته را تحت تاثیر قرار می دهد.
از مواد اولیه تا خدمات پس از فروش باید در نظر گرفت. اشتغالی که صنعت خودرو ایجاد می کند خیلی مهم است. در دنیا هم به صنعت خودرو نه فقط به دلیل سود که به دلیل مسائل اشتغال و رفاه مردم بسیار زیاد بها می دهند. در ایران هم خوشبختانه ظرفیت های خوبی ایجاد شده است. درست است که شاید همه چیز تحت الشعاع مشکلات امروز صنعت خودرو قرار بگیرد اما اگر واقعی بخواهیم نگاه کنیم سرمایه گذاری خوبی در بخش صنعت خودرو شده است. ظرفیت های خوبی در کشور ایجاد شده است. ما در میان کشور هایی هستیم که همه زنجیره خودرو را داریم. بر این اساس می توانیم بگوییم خودرو ساز هستیم و نباید آن را از دست بدهد. آن چه ما را تهدید می کند کیفیت و کمیت خودرو های مان است. یعنی حرکت مان متناسب و برابر با دنیا نیست. مردم انتظارشان این است که خودرو کیفی سوار شوند. حق و شان آنها هم هست. در سال 1391 متاسفانه صنعت خودرو دچار یک تحریم از سوی مالی شد. منابع مالی به صنعت خودرو تزریق نشد. آیا وقتی منابع مالی تزریق نشود خودروسازان می تواند کیفیت را بالا ببرد؟ خودرو سازان باید برنامه دهند اما دولت هم باید وظایف خودش را انجام دهد. سیستم بانکی باید کمک کنند. در همین بحران اقتصادی غرب چه قدر به خودرو سازان کمک بلا عوض دادند. به نظر من صنعت خودرو باید استراتژی های خودش را مشخص کند. در وهله دوم ظرفیت ها را در نظر بگیریم و منابع مالی را تامین کنیم.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
سیاوش
سه شنبه 6 فروردين 1392      1:8

به نظر بنده گفته آقای رحمانی در خصوص تغییر دیدگاه جامعه در خصوص بخش تولید و سرمایه پس از نامگذاری سال گذشته به سال " تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی" توسط مقام معظم رهبری نمی تواند درست باشد، زیرا همواره در احادیث و روایات اسلامی، تولید و کسب روزی حلال از طریق سرمایه گذاری همواره امری مقدس و باارزش بوده و در واقع مقام معظم رهبری تأکیدی دوباره بر این موضوع داشته اند. متأسفانه صحبت های آقای رحمانی در خصوص ارتباط میان صنعت و دانشگاه سالها است که در مجامع و کنفرانس های مختلف همچون کنفرانس ملی دولت، صنعت و دانشگاه بارها تکرار شده و شاید موجب ایجاد فرصت برای برخی از اساتید دانشگاهی برای فعالیت در پروژه های صنعتی گردید که این مسئله به نوبه خود موجب تضعیف سطح علمی برخی از دانشگاه های کشور شده است. شاید تنها نقطه مثبت این همکاری را می توان توسعه پارک ها و مراکز رشد علم و فناوری از سال 1376 در کشور دانست که توانست به توسعه شرکت های دانش بنیان یاری رساند. اما در خصوص تأکید ایشان در ارتباط با توسعه صنعت خودرو، لازم است حامیان توسعه صنعت خودرو در کشور توجهی به آمار صادرات، واردات و مصرف داخلی این کالا در کشور داشته باشند. در طی دو دهه گذشته، توسعه صنعت خودرو در کشور تنها منجر به تغییر الگوی مصرف جامعه و ایجاد مشکلات اساسی همچون آلودگی هوا، تأمین سوخت مصرفی و سایر مشکلات بالاخص در کلان شهرها گردیده است. سرمایه گذاری جهت تولید این کالا در برخی از کشورها صورت گرفته که با وجود تمامی حمایت ها، همچنان آینده این سرمایه گذاری ها در ابهام می باشد. چه بسا اگر این میزان سرمایه گذاری در سایر بخش های صنعتی نظیر تولید فولاد، مس و آلمینیوم صورت می پذیرفت، امروز ما می توانستیم با توجه به فرصت حاصله در کشورهای عراق و افغانستان بدلیل بازسازی های پس از جنگ، سهم قابل توجهی را از این تقاضا بدست آوریم. در حال حاضر بسیاری از واحدهای تولیدکننده اقلام فولادی و سایر کالاهای نظیر به دلیل افزایش هزینه های عملیاتی پس از اجرای قانون هدفمندی یارانه ها و افزایش قیمت انرژی و عدم دریافت کامل و بموقع یارانه مربوطه مجبور به کاهش میزان تولید خود گردیده اند. در این میان مشکلات در واردات شمش فولاد و سایر مواد اولیه موردنیاز این بخش تولید به دلیل تحریم های موجود از دیگر عوامل اصلی در رکود این صنایع تلقی می گردد.
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir