اقتصاد ایرانی: گزارش ها حاکی از آن است که اجرای قانون هدفمندی یارانه ها نه تنها زندگی خانوارهای شهری را تحت تاثیر قرار داده و شکاف هزینه ای را برای آنها بیشتر کرده، بلکه اجرای این قانون، شاخص هزینه زندگی را در مناطق روستایی به شدت بالا برده است.
به گزارش خبرآنلاین، گزارش مرکز پژوهش های مجلس از پیامدهای اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها در سال ۱۳۸۹ حاکی از آن است که شاخص هزینه زندگی در مناطق روستایی در مقایسه با مناطق شهری پیشی گرفته است؛ این امر ناشی از بالاتر بودن سهم غذا و سوخت در سبد مصرفی خانوارهای روستایی است. بخشی از آن نیز مربوط به بزرگتر بودن بُعد خانوار در مناطق روستایی و در مورد سوخت هم ناکارا بودن این تجهیزات و کیفیت مسکن روستایی است.
بر این اساس، شاخص هزینه زندگی به ارزش جاری در مناطق روستایی از ۱۰۰ واحد در سال ۱۳۸۶ به ۲۸۱ واحد در سال ۱۳۹۳ افزایش یافته است. به طور میانگین این افزایش بعد از هدفمندی سالانه ۱۱۵ درصد بوده این رقم قبل از هدفمندی ( ۱۳۸۸-۱۳۸۷) ۱۳ درصد است.
در میان گروه های کالایی قیمت گروه خوراک از ۱۰۰ واحد به ۳۱۱ افزایش یافته است. میانگین این شاخص پس از هدفمندی ۲۳۹ واحد است، حال آن که قبل از هدفمندی میانگین ۱۱۴ بوده است. در مقابل رشد فزآینده هزینه اسمی این گروه از کالاها، خانوار روستایی هزینه واقعی را ۲۰ درصد کاهش داده است.
بیشترین افزایش مربوط به شاخص هزینه کالاهای کم و بی دوام است. اما سهم این اقلام در سبد مصرفی خانوارها تنها دو درصد است. شاخص هزینه گروه بهداشت و درمان برای خانوار روستایی پس از هدفمندی ۲۰۰ درصد افزایش یافته و در مقابل آن خانوار تنها ۱۴ درصد از هزینه حقیقی این گروه کالایی کاسته است. یکی از دلایل آن، پایین بودن پوشش بیمه ای در مناطق روستایی است. سهم بهداشت و درمان در سبد مصرفی خانوار نسبتا بالاتر است.