بلوف سیاسی انگلیس و یونان

اقتصاد ایرانی: آیا یونان در بازپرداخت بدهی هایش ناکام مانده و از یورو خارج می شود؟ آیا بریتانیا قصد خروج از اتحادیه اروپا را دارد؟ سیاستمداران در هر دو کشور با قاطعیت یا صراحت تهدید کرده اند، درصورتیکه شرکای اروپایی انگیزه ای برای ماندن آنها ارائه ندهند، این تصمیمات را عملی می کنند.

بسیاری از مردم این تهدیدات را یک بلوف سیاسی می دانند؛ آنها معتقدند که یونان واقعا قصد خروج از یورو را ندارد و دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا نیز خواستار خروج کشورش از اتحادیه اروپا نیست. زمانی که وقت عمل فرا برسد، یونان (با اروپا) معامله می کند و کامرون نیز در یک همه پرسی برنامه ریزی شده، رأی دهندگان را متقاعد به ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا خواهد کرد. اما این خطر وجود دارد که نتیجه طبق انتظار پیش نرود. در هر دو مورد، رهبران سیاسی دست به یک شرط بندی مخاطره آمیز می زنند.

قیاس مالی این مسأله، نوشتن یک قرارداد (اختیار معامله بین خریدار و فروشنده) است که شامل حق خرید یا فروش یک دارایی در یک قیمت معین است. درعوض حق خرید، خریدار به فروشنده مبلغی تحت عنوان حق شرط (قیمت اختیار معامله) پرداخت می کند، مانند حق بیمه ای که یک شرکت بیمه برای محافظت از منزل در برابر آتش سوزی یا سرقت دریافت می کند و فروشنده نیز حق خرید یا فروش دارایی را به خریدار اعطا می کند.

رهبران سیاسی یونان و بریتانیا با مطرح کردن گزینه خروج، مشوقی دریافت می کنند که محبوبیت سیاسی– برای مخالفت با خواسته های طلبکاران بین المللی – در مسأله یونان یا تأیید حاکمیت بریتانیا در مورد کامرون است.

اما در بازارهای مالی، اینگونه رفتار کردن یک استراتژی بسیار خطرناک است. بسیاری از سودهای کم را می توان از این طریق بدست آورد، اما تمام دستاوردها با اتخاذ یک تصمیم در زمان نامناسب از بین خواهد رفت.

مشکل اینجاست که رهبران سیاسی یونان و انگلیس، تصمیم گیرنده گزینه انتخابی نیستند. این احتمال وجود دارد که سایر کشورها در منطقه یورو و اتحادیه اروپا، اقدام یونان و بریتانیا را بلوف بخوانند. در بریتانیا، رأی دهندگان حق استفاده از گزینه خروج را دارند – که ممکن است در همه پرسی در اعتراض به سیاست های دولت به جای رأی دادن به مزیت های عضویت در اتحادیه اروپا مورد استفاده قرار بگیرد.

این امر منجر به برخی محاسبات پیچیده می شود؛ خروج یونان (Grexit) یا بریتانیا (Brexit) بسیار نامشخص است. رهبران سیاسی نمی توانند در مورد هزینه ها و منافع (ناشی از خروج) مطمئن باشند؛ این عدم اطمینان، احتمال انجام اقدامی از سوی اروپا یا خطر خروج بریتانیا و یونان را کاهش می دهد.

هرچه خواسته ها سخت گیرانه تر باشند، رأی دهندگان را بیشتر سرگرم می کند. با این حال رهبران اروپایی ممکن است احساس کنند که امتیاز دادن بیش از حد به یونان یا بریتانیا، کشورهای دیگر را تشویق می کند تا تقاضاهای مشابهی را مطرح کنند. این احتمال وجود دارد که در بریتانیا، شکاف بزرگی بین انتظارات ایجاد شده در طول فرآیند مذاکره و اصلاحات ایجاد شود؛ این مسأله این تصور را ایجاد می کند که دولت شکست خورده و درنتیجه، مردم به رأی دادن برای خروج تمایل پیدا می کنند.

اختلاف بین ماهیت بلندپروازانه وعده های سیاسی و واقعیت نتایج سیاسی، عامل نارضایتی های اخیر رأی دهندگان است. وعده ها ممکن است در کوتاه مدت جوابگو باشند، اما در درازمدت منجر به افزایش سرخوردگی می شوند. مهمترین تأثیرات کوتاه مدت بر رشد – قیمت های نفت، سیاست فدرال رزرو، موفقیت چین در مدیریت رشد اقتصادی – خارج از کنترل سیاستمداران اروپایی است. رهبران ملی زمانی اقدام به بلوف زدن می کنند که می گویند، سیاست های آنها می تواند تفاوت زیادی ایجاد کند.

شکست اروپا در مسیر رشد اقتصادی در طول دهه گذشته به این معناست که رأی دهندگان نه تنها در حال تبدیل شدن به مخالفان احزاب در قدرت هستند، بلکه اعتماد خود به جریان اصلی مخالف را نیز از دست داده اند. این تأثیر را می توان در همه جا از ظهور مارین لو پن (رهبر جبهه ملی) در فرانسه تا (ظهور) احزاب جدیدی مانند جنبش پنج ستاره در ایتالیا مشاهده کرد.

منبع: اکونومیست