سیاست های تشویقی برای نوآوری؛ تأثیرات و پیامدها

اقتصاد ایرانی: گزارش مورد نظر برگرفته از رساله دکتری آقای اریک وارنر در دانشکده پاردی رند (Pardee Rand Graduate School) در سال ۲۰۱۴ می باشد. این گزارش هم به ارائه اطلاعات مفید از رساله در حدود ۱۴۴ صفحه پرداخته تا علاوه بر حفظ اصول نوشتاری رساله، استفاده حداکثری از محتوای مطالب داشته باشد. در زیر می توانید ترجمه چکیده گزارش با رویکرد علمی پژوهشی را مطالعه کنید.

در سال های اخیر کشور چین رشد قابل ملاحظه ای در ثبت اختراعات داشته است. این روند با میانگین ۳۴ درصد سالانه در ثبت اختراعات باعث شده تا پیشتاز این عرصه شود. از سال ۲۰۰۰ تا کنون، شاهد افزایش تا حد ۱۶ برابری در تعداد اختراعات هستیم و حتی طبق گزارش سازمان ملل برگرفته از اداره ثبت اختراعات چین، بیشترین فرم ثبت برای اختراع و نوآوری را نسبت به دیگر کشورها دارد. پیشینه تحقیقات بر روی این موضوع حاکی از این بود که این روند افزایش ثبت همیشه مرتبط با اختراع و یا نوآوری با کیفیت بالا نبوده، بلکه اختراعاتی با کیفیت پائین هم به ثبت رسیده است. با بررسی این موضوع، این گزارش به تبیین محرک های اصلی نوآوری و سنجش تأثیر سیاست های تشویقی از جانب دولت و همچنین پیامدهای این نواوری برای شرکت های چینی می پردازد. در واقع این گزارش در پی پاسخگویی به سه سؤال اصلی زیر در سه بخش جداگانه می باشد:

• عوامل اصلی رشد در ثبت اختراعات کدام اند و در عمل چه کاربردهایی برای شرکت های چینی دارند؟
• تأثیر سیاست های نوآوری بومی در ثبت اختراع تا چه حد بوده و کدام یک از سیاست ها توانسته کارکرد بهتری داشته باشد؟
• شرکت های مهم چینی تا چه حد توانسته اند نوآور باشند؟

بخش اول به تبیین عوامل اصلی رشد در ثبت اختراعات و اثرات آن می پردازد. با بررسی پیشینه پژوهش نتیجه اولیه حاکی از این واقعیت بود که دو  عامل: سیاست های تشویقی در اختراع (سهم اختراعات و یارانه پرداختی) و افزایش رقابت میان شرکت ها توانسته رتبه و میزان ثبت را افزایش دهد. این دو عامل به ترتیب باعث اختراعاتی با کیفیت پائین و بالا شده است. به عبارت دیگر عامل اول به ثبت اختراعات و ارائه طرح های نوآورانه ای با کیفیت پائین و عامل دوم یعنی رقابت میان شرکت های اصلی باعث شده تا در عمل کیفیت و کارکرد این طرح ها و اختراعات با کیفیت بالایی باشد. همچنین شواهد نشان داد که تمامی سیات های تشویقی برای ثبت و اختراع در سطوح مختلف درک نشده است. در نهایت پیشنهاداتی برای افزایش کیفیت اختراعات ارائه گردید.

بخش دوم این گزارش به بررسی پیامدهای سیاست های نوآورانه بومی چینی در عرصه فناوری پرداخته است. با بهره گیری از استراتژی های گوناگون و همراه با مدل های کمی و پیمایش های قبل و بعد از اجرای این سیاست ها، نتیجه این بود که این سیاست ها نتوانسته تأثیر اقتصادی قابل ملاحظه ای در سطح ملی و شرکت ها داشته باشد. این امر کارآمد بودن این سیاست ها و اقدامات را برای تشویق به نوآوری خصوصاً در کشورهای در حال توسعه را به زیر سؤال می برد. به عبارت دیگر نتیجه حاکی از این است که سیاست های دستوری از بالا به پائین از اعتبار کافی در عملیاتی شدن و موفقیت را برخوردار نیستند.

در بخش آخر، به سنجش نوآوری در چند شرکت های مهم در زمینه ارتباطات از قبیل شرکت هواوی و ژانگ چینک (ZTE) و همچنین پنج رقیب بین المللی این شرکت ها پرداخته است. سپس با یک مدل به بررسی نوآورپذیری با کمک داده های معتبر بین المللی به بسط پژوهش های ایسبی (۲۰۱۰) و فای (۲۰۱۳) پرداخته است. نتایج این بخش هم گواه این بود که شرکت های چینی از همتایان خود در عرصه نوآوری در سطح بین المللی عقب مانده اند. مهمتر اینکه، به نظر نمی رسد که آنها به این رقبای بین المللی برسند.

برای اطلاعات بیشتر می توانید گزارش زیر را دانلود کنید.