بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : يکشنبه 23 آذر 1393      14:54

ضروریات مساله انرژی در کشورهای اروپایی

با توجه به اهمیت یافتن انرژی در میان رهبران اروپایی به عنوان دغدغه اصلی، آن ها باید برای ساختن یک سیستم انرژی جدید متمرکز شوند که این سیستم عرضه مطمئن، قیمت گذاری معقول، و ثبات زیست محیطی را تضمین می کند.

اقتصاد ایرانی: برای سومین بار در امسال، جلسه شورای اروپا در بروکسل برگزار شد که مساله اصلی دستور کار آن، مسائل مربوط به انرژی بود. ظهور انرژی به عنوان کانون اصلی برای رهبران اروپا قابل درک است با توجه به اینکه این موضوع با سه تهدید وجودی دیگری که اتحادیه اروپا با آن روبروست، تلاقی پیدا کرده است: روسیه تجدید نظر طلب، کاهش رقابت کسب و کار اروپا و تغییرات آب و هوا. درحالیکه این تحولات، ارزش های اروپا، قابلیت اجرا مدل های اجتماعی اش و امنیت طولانی مدت جهان را به چالش می کشد اما رهبران اتحادیه اروپا باید برای ساختن یک سیستم انرژی جدید متمرکز شوند که این سیستم عرضه مطمئن، قیمت گذاری معقول، و ثبات زیست محیطی را تضمین می کند.

خبر خوب این است که یک چهارچوب در حال حاضر ایجاد شده که می تواند این ابتکار را تسهیل بخشد. در واقع، ورای اهدافی که به طور گسترده برای تولید انرژی در سال ۲۰۳۰ بحث شد – از قبیل انتشار گازهای گلخانه ای، بهره وری انرژی و منابع تجدید پذیر – نتیجه گیری های شورای اروپا، عناصر کلیدی یک رویکرد عملی و موثر برای انرژی را در بر می گیرد. اما برای اینکه از آرزو به اجرا مبدل شود، اروپاییان باید وحدت هدف داشته باشند که تاکنون به وضوح در سیاست انرژی اتحادیه اروپا وجود نداشته است.

ملموس ترین چهارچوب سیاست انرژی در حال ظهور اتحادیه اروپا، بازار انرژی داخلی است که پس از اتمام، اجازه گردش آزادانه انرژی و سرمایه گذاری های مرتبط را به سراسر اتحادیه اروپا می دهد. چنین بازار  یکپارچه انرژی منجر به صرفه جویی قابل توجهی خواهد شد – که بیش از ۴۰ میلیارد یورو (۵۱ میلیارد دلار) سالانه تا سال ۲۰۳۰ برآورد شده است – در نتیجه باعث افزایش رقابت می شود که بسیار لازم است.

بازار انرژی داخلی، امنیت اروپا را افزایش می دهد. گرچه اتحادیه اروپا در کل به دنبال حفظ تعادل ترکیب انرژی با عرضه است که به طور نسبتا مساوی بین گاز، زغال سنگ، نفت، انرژیهای تجدید پذیر، و تولید انرژی هسته ای تقسیم شده است، ولی هر یک از این کشورها اغلب فقط به یک منبع و خطرناک تر از آن فقط به یک عرضه کننده [روسیه] وابسته هستند. جریان آزادانه انرژی  در اتحادیه اروپا خطرات ناشی از اختلال در عرضه، یا شوک ها را کاهش می دهد. البته در تشکیل یک بازار داخلی انرژی، تنها مسئله سیاست دخیل نیست. اتحادیه اروپا نیازبه زیر ساخت صحیح برای تسهیل گردش انرژی در بین کشورها و مناطق دارد.

در این زمینه باید کارهای بسیاری انجام شود. برای مثال اسپانیا در حال حاضر می تواند تنها ۱.۵ درصد از ظرفیت تولید برقش را به بقیه اروپا منتقل کند. این مساله  به دلیل عدم وجود زیر ساخت های انتقال در پیرنه و بی میلی فرانسه برای گشایش بازار انرژی اش به رقابت، از طریق شبهه جزیره ایبری است.

شورای اروپا ضرورت این امر را دریافت و خواستار تعامل گسترده تر برق شد با هدف افزایش ظرفیت تولید ۱۰ درصدی تا ۲۰۲۰ و ۱۵ درصدی تا ۲۰۳۰ با کشور های صادر کننده برق ۱۵ مگاواتی به ازای هر ۱۰۰ مگاواتی که آنها تولید می کنند.

برای دستیابی به این معیارها، نیاز به سرمایه گذاری قابل توجه و تغییر در ذهنیت کشورهای عضو اتحادیه اروپا است. بنابراین ذهنیت هایی همچون ترس فرانسوی ها، نمی تواند مانع پیشرفت شود. کشورها لازم است بدانند که شرکت هایشان نه از خروج برق به دیگر کشورهای اتحادیه اروپا در زمان کمبود و نه از افزایش قیمت ها به دلیل افزایش تاکید بر انرژی های تجدید پذیر، ضرر نمی کنند.

«اتحادیه انرژی» در حال ظهور که مورد حمایت شورای اروپا نیز می باشد، می تواند وسیله ای ایده آل برای تسهیل این تغییر باشد. مشکل این است که رهبران اتحادیه اروپا هنوز مجبور به تعریف یک استراتژی قاطع و موثر برای ایجاد آن هستند.

گرچه رئیس کمیسیون اروپا، جین کلاد جانکر، یک پست به عنوان معاون رییس اتحادیه انرژی – که اکنون توسط ماروس سفکوویچ اداره می شود – تعیین کرده، به نظر می رسد هیچکس دقیقا نمی داند این جایگاه دربردارنده چه چیزی خواهد بود. تاکنون سفکویچ تنها پنج رکن مبهم برای اتحادیه انرژی تعیین کرده که باعث شده بسیاری، رویکرد فعلی در رابطه با اتحادیه انرژی را پوچ بدانند.

اتحادیه اروپا به استراتژی نیاز دارد که به خوبی تعریف شده باشد تا بتواند به غلبه بر کمبود اعتماد که مانع راه حل های موثر است کمک کند. این بدان معنی است که در درجه اول باید قوانین روشن و قابل پیش بینی و سیاست های هزینه ای برای اتحادیه اروپا وضع شود.

انجام این کار به اتحادیه اروپا برای دستیابی به یک هدف مهم دیگر کمک می کند: نمایش یک جبهه متحدتر به بقیه جهان. نتایج اخیر شورا ضرورت این امر را تشخیص داد و ساختار جدید کمیسیون، باعث انسجام این سیاست شد. کشور های عضو اکنون باید به توافق برسند.

آزمون اصلی، کنفرانس سال آینده تغییرات آب و هوایی سازمان ملل ملل متحد (COP21) در پاریس خواهد بود. کنفرانس سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ، یک فاجعه بزرگ بود، زیرا که رویکرد «رهبری با مثال» اروپا موفق به جذب حامیان نشد. اتحادیه اروپا نمی تواند خود را از دیگران مجزا کند و یا دوباره دوچار سوء تفاهم درباره نیروهای ژئوپلیتیک حاضر در صحنه شود.

خوشبختانه به نظر می رسد که شورا از این مساله عبرت گرفته و امکان تجدید تعهداتش را پس از COP21 باز گذاشته است. اما پیش از آن کار های زیادی باید انجام شود نه تنها به خاطر ایجاد یک رویکرد واحد، بلکه برای برگردان این رویکرد به تاکتیک ها و پیام روشن درباره COP21 . موفقیت، یک بنیان قوی برای دستور کار گسترده تر اتحادیه اروپا فراهم می کند.

اگر اتحادیه اروپا خواهان مقابله چالش های کلیدی امنیت انرژی، قیمت گذاری رقابتی و ثبات است، در نتیجه به یک رویکرد سیاسی واحد، جامع و دقیق نیاز دارد. اساس چنین رویکردی – بازار انرژی داخلی، چهارچوب یک اتحادیه انرژی، رای منسجم خارجی – در حال نمایان شدن است. اکنون اروپا نیاز به پیگیری و به کارگیری آن دارد.

منبع: پراژکت سیندیکیت

 

 


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir