اوکراین به پول نیاز دارد نه سلاح

اقتصاد ایرانی: پترو پروشنکو، رییس جمهور اوکراین، به تازگی برای دیدار رسمی با باراک اوباما به واشنگتن سفر کرده است. پیش بینی ها حاکی از آن بود که سفر وی موجب افزایش درخواست پشتیبانی تسلیحاتی از کشورش برای مقابله با تهاجم روسیه خواهد شد. مطرح شدن چنین درخواست هایی اشتباه است. اوکراین به سلاح بیشتر برای نبرد در جنگی که نمی تواند در آن پیروز باشد، نیاز ندارد؛ جنگی که ممکن است صدمات و آسیب های ناشی از آن  بیشتر و طولانی مدت تر شود. آنچه که اوکراین به آن نیاز دارد، کمک های اقتصادی است.

بدون مداخله نظامی از سوی ناتو، اوکراین قادر نیست با روسیه مقابله کند. علاوه بر این رهبران ناتو اعلام کرده اند که این اتحادیه نظامی در این درگیری دخالت نخواهد کرد. ارتش اوکراین، که همانند دیگر بخش های دولتی دچار فساد و سوء مدیریت است، حریف ماشین نظامی روسیه نخواهد بود. تسلیحاتِ بیشتر، کمکی به اوکراین نمی کند. بلکه اوکراین نیازمند آن است تا ارتشی جدید- حرفه ای، آموزش دیده، مجهز، با تشکیلات مناسب فرماندهی و کنترل، اطلاعات و پشتیبانی یک نیروی مدرن را ایجاد نماید. و تشکیل چنین ارتشی به سال ها، اگر نه دهه ها وقت و البته پول نیازمند است. تزریق سلاح های بیشتر به ملغمه و آشفتگی کنونی سربازان کم تجربه، داوطلبان و نیروهای حمایت شده از سوی الیگارشی حاکم، فقط و فقط کشمکش و هزینه های حاصل از آن را طولانی تر می کند.

در مقابل، کمک های اقتصادی به این کشور حیاتی هستند. صندوق بین المللی پول برآورد کرده که حجم اقتصادی اوکراین امسال تا شش درصد کاهش پیدا خواهد کرد. بر اساس این برآورد، نرخ تورم در این کشور به ۱۹ درصد خواهد رسید. نرخ بیکاری کنونیِ نزدیک به ۹ درصد، در حال افزایش است. بنا بر آمار رسمی، در نتیجه درگیری ها، حجم صادرات نزدیک به ۱۰ درصد کاهش پیدا کرده است.

بنا به گزارش ناظران از کیف، پایتخت اوکراین، در حال حاضر برق دو بار در روز قطع می شود. صندوق بین المللی پول هشدار داده که اگر درگیری ها در شرق اوکراین ادامه پیدا کند ، ممکن است که این کشور تا پایان سال ۲۰۱۵ میلادی به ۱۹ میلیارد دلار منابع مالی خارجی بیشتر، نیاز داشته باشد. هزینه های جنگ و درگیری نامشخص است اما بی شک این هزینه ها بالا خواهد بود.

بی تردید همه این اتفاقات سبب ساز نگرانی پروشنکو شده که وی از برقراری آتش بس در شرق اوکراین تحت عنوان «دستیابی به صلح» یاد می کند. اوکراین برای بازسازی نیازمند برقراری صلح است، کاری که بسیار واجبتر و فوری تر از گرفتن انتقام از روسیه است.  

اوکراین هم چنین نیازمند کمک های بیشتری در مقایسه با آنچه تا کنون از غرب دریافت کرده، می باشد. بسته ۱۷ میلیارد دلاری اعطا شده توسط صندوق بین المللی پول در ماه می میلادی، منوط به اصلاحات اقتصادی پر مشقت است. کمک های اقتصادی ایالات متحده آمریکا از آغاز بحران در سال گذشته، علیرغم لفاظی ها، کاهش پیدا کرده و به مبلغی کمتر از ۲۵۰ میلیون دلار، شامل کمک های فنی به انجام اصلاحات، برگزاری همایشی بین المللی در زمینه چگونگی ردیابی دارایی های دولتی ربوده شده و نیز نظارت بر انتخابات رسیده است.

ظاهراً اتحادیه اروپا با بسته کمک ۱۴ میلیارد دلاری اش سخاوتمندتر بوده اما این تنها ظاهر ماجرا است. این تخصیصات شامل ۲ میلیارد دلار به صورت وام و «تا سقف» ۱۰ میلیارد دلار دیگر نیز به صورت وام های بازسازی است. این بودجه همچنین شامل کمک های فنی به منظور ترغیب اوکراین به اجرای اصلاحات سفت و سخت می باشد.

تجربه دیگر کشورها، از روسیه در دهه ۱۹۹۰ گرفته تا یونان در سال ۲۰۱۰، بیانگر آن است که اصلاحات الزام آور صندوق بین المللی پول-  نرخ بهره وام ها- همواره مانع رشد اقتصادی بوده است. باور رایج حاکی از آن است که رنج کوتاه مدت اقتصادی برای مردم دستاوردهای بلندمدت به همراه خواهد داشت، اما اگر کشوری ضروریات لازم برای میسر ساختن این رشد- شامل ارتقاء نهادهای سیاسی، حق مالکیت، حاکمیت قانون و غیره- را در اختیار نداشته باشد، این دستاوردها به سختی قابل تصورند.

اوکراین هیچ راهی جز پذیرش این واقعیت تلخ ندارد که قادر به مقابله با تهاجم روسیه نیست. تنها راه پیش روی پروشنکو، تمرکز بر بازسازی داخلی و پیشبرد اصلاحات است. وی باید بپذیرد که لوهانسک و دونتسک که هر دو منطقه تحت کنترل استقلال طلبان طرفدار روسیه است، با یک خودمختاری ویژه اداره شوند.

متحدان اوکراین نیز می توانند راه گشا باشند. آن ها می بایست برای استقرار نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در شرق اوکراین به منظور برقرای آتش بس تلاش کنند.  علاوه بر این آنها باید برای پشت سر گذاشتن بحران اقتصادی و تقویت دولت اوکراین بسته های اقتصادی کامل تر و کارآمدتری ارائه کنند. اگر آنگونه که بسیاری تا کنون اشاره کرده اند سرنوشت یک اروپای آزاد و یکپارچه به سرانجام بحران اوکراین وابسته است، پس این بها و هزینه ای است که ارزشش را دارد.

منبع: فایننشال تایمز