اعتماد به توان داخلی در حوزه صنایع فراساحلی

به گزارش «روزنامه شریف» دکتر نوبختی رئیس هیئت مدیرة انجمن مهندسی دریایی ایران، اولین سخنران برنامه بود. او هدف از خصوصی سازی را چابک سازی، ایجاد رقابت و سرعت بیان کرد و گفت: وقتی خصوصی سازی صورت می گیرد ولی این سه هدف محقق نمی شود، یک جای کار مشکل دارد. با برگزاری این سمینارها باید به دنبال یافتن مشکل و ارائة گزارش به مسئولان باشیم. نوبختی دربارة خروج سکوها از کشور گفت: ممکن است عده ای تحلیلشان این باشد که به خاطر سرعت کار، این انتقال صورت می گیرد؛ ولی وقتی که در گذشته سکوهای مختلفی ساخته شده است، این برای صنعت یک توقف و عقب گرد است. اگر برگشتی داشته باشیم، به بهانة سرعت در کار که آن هم معلوم نیست عملی شود، این خطر نیز وجود دارد که در صورت خروج سکو از کشور، به بهانة تحریم مانع ورود آن به کشور شوند. 

 

دکتر مجید سهراب پور، سخنران بعدی سمینار به این موضوع اشاره کرد که دو گروه پیمانکار داریم، یک گروه پیمانکارهای بالادستی هستند که زیاد دستشان را به روغن آلوده نمی کنند و کار را می گیرند و به پیمانکارها تقسیم می کنند. گروه دیگر پیمانکارهایی هستند که آخر خط هستند. یعنی باید بروند و خیس شوند و جوش دهند و شرکت های محدودی پتانسیل انجام این کارها را به صورت دقیق دارند. در پنج سال گذشته، این مجموعه های پیمانکاری، صدمات بسیاری خورده اند، زیر ساخت هایشان تا حد زیادی متلاشی شده است و قدرت پیمانکار داخلی نسبت به ۵ سال پیش، بسیار کاهش یافته است و صدمة جدی به سازماندهی و مدیریت و سیستم سرمایه ای این شرکت ها و از همه مهم تر به لحاظ از دست دادن نیروهای متخصص، به این شرکت ها خورده است.

ساخت سکوهای نفتی که در دهة ۷۰ آغاز شد، با سختی جلو می رفت؛ ولی انجام می شد. اما اصلاً معنی نداشت که یک جکت غرق شود و بدتر اینکه این قدر غیرت وجود نداشته باشد که این جکت غرق شده را از آب خارج کنند. این شرکت ها امکانات عملیاتی، نیروهای متخصص و زیرساخت ها را از دست دادند و زمان می گیرد تا جبران شود و باید بازسازی شوند. 

 

مهندس قاسم گل نژاد نیز در سخنرانی خود به بحث انتقال سکو به خارج انتقاد کرد و گفت: «صدرا با سابقه ای که در فاز یک و سکوهای فاز جنوبی داشت و با همة کمبودهایی که داشت، پروژه های عظیمی را به سرانجام رساند. امروز شاهد آن هستیم که می خواهند یک سکو را برای اتمام کار به خارج ببرند. اگر صدرا به هر دلیلی توان خود را از دست داده، شرکت های داخلی دیگر هستند که این کار را انجام دهند؛ ولی حتی این سؤال را هم از شرکت های داخلی نکردند که آیا کسی هست که این کار را انجام دهد؟» 

او دربارة ساخته شدن سکوها و دکل های خود بالابر دریایی در داخل کشور می گوید: «این کار می تواند صنایع وابستة جمعی زیادی را فعال کند، صنایع دفاع با امکانات فراوانی که دارد، در بخش جکینگ سیستم ها می تواند وارد شود، شرکت های وینگ ساز می توانند وارد شوند، یعنی وقتی از ساخت سکو صحبت می کنیم معنی اش این است که خیلی شرکت های دیگر می توانند فعال شوند و ماحصل آن یک اشتغال عظیم برای صنعت کاران کشور است». 

 

سخنران پایانی سمینار، مهندس حامدحق یکی از مشکلات در راه توسعة صنایع فراساحلی را علاوه بر تحریم های خارجی، تحریم های داخلی اعلام کرد و افزود: «به هرصورت تحریم های خارجی را دور زدیم؛ اما مشکلات با تحریم های داخلی مثل گمرک و برخی دستگاه های اداری پابرجاست که باید این ها را هم حل کنیم».

 

در ادامه، میزگرد سمینار با حضور آقایان طاهری، گل نژاد، سهراب پور، خوبان شهر، سید احمد منتظری، زهرایی، نوبختی و تابش پور برگزار شد. میزگرد با صحبت های دکتر طاهری شروع شد. وی تأکید داشت که نباید خیلی ناامیدانه صحبت کرد و گفت: «مجموعة کارها به سمت پیشرفت است. اگر امکان ساخت تأسیسات در داخل کشور است، ضرورتی ندارد که این ها را به خارج ببریم و می توانند به مجموعه هایی که در حال حاضر فعال اند، واگذار شود و دلیلی ندارد ما توانمندی های خود را نادیده بگیریم».

 

مهندس گل نژاد هم گفت: «دو جکت فاز یک پارس جنوبی را، یکی در خارج از کشور و یکی در صدرا ساختیم و موقعی که شرکت توتال برای ساخت فاز دو و سه مناقصه برگزار کرد، در این مناقصه شرکت های داخلی حضور نداشتند.  مدیریت نفت و گاز پارس به توتال فشار آورد که حتماً یکی از سکوها در داخل باید ساخته شود و بعد از آن کل سکوهای پارس جنوبی که در حال حاضر ۳۴ سکو هستند، در شرکت های داخلی ساخته می شوند. پشتیبانی نفت و گاز پارس از پیمانکاران باعث شد که امروز توانایی ساخت سکوها در کشور باشد. کسری هایی هم در بخش پیمانکاری هست که باید خودشان را تقویت کنند». 

 

نظر بیشتر حاضران این بود که صنعت فراساحلی کشور، رو به پیشرفت است و با وجود مشکلات موجود که نیاز به توجه خاص و ویژه دارند، نباید فرصت های موجود را از شرکت های ایرانی سلب کرد و به سمت واگذاری های خارجی بی قاعده رفت.